Değişim Başladı - Bir Özgürlük Yolculuğu: Mayıs 2013

Ho'oponopono

Perşembe, Mayıs 30, 2013

" Yaşamın amacı her an sevgiyi yeniden sağlamaktır. Bu amacı gerçekleştirmek için, kişinin kendisinin yaşamını, şu anki halinden %100 kendisinin sorumlu olduğunu bilmesi gerekir. Yaşamını an be an yaratanın kendi düşünceleri olduğunu görmesi gerekir. Sorun insanlar, yerler ve durumlar değildir. Daha ziyade onlar hakkındaki düşüncelerdir. 'Dışarıda bir yerde' diye bir şeyin olmadığını anlaması gerekir. "

Dr. Ihaleakala Hew Len

Hayatınızda ki sınırları kaldırın... Yaşamın aynalarından kendinizi ÖZGÜRLEŞTİRİN…

Ho’oponopono yöntemi Hew Len ve Joe Vitale tarafından dünyaya tanıtılmış şifa, arınma yöntemlerinden biridir... Ho’oponopono Tanrısal düşüncelerin, kelimelerin, faaliyetlerin ve hareketlerin etkisiyle içinizde ki negatif enerjilerin temizlenme sürecidir...

Bu tekniği sevme nedenim; öyle uzun uzadıya detaylarını bilmem gereken, uygulama sırasında zihnimin karışacağı hiçbir noktası yok. Joe Vitale - Zero Limit kitabını okurken de aynı şeyi hissetmiştim. Basitti, inanılmayacak kadar basit:) Nasıl işe yaradığını anlamam yeterliydi. Kendime koyduğum sınırları kaldırmam için bana ulaşan bir yoldu.

Gelelim işleyişe; İyileştirilmesi gereken duygular ve düşüncelerdir. Bizim içimizde yer eden bu duyguların ve düşüncelerin yansıması ile şekilleniyor hayatlarımız. Olumsuz duygular üzerine çalışacağımız bu yöntemle, duyguların temizlenmesi ve arınmasına yardımcı oluyoruz.

Bu öğretide temel alınan dört cümle vardır.

Özür dilerim
Lütfen beni affet
Teşekkür ederim
Seni seviyorum

Fark ettiğimiz ve arınmak istediğimiz durum için bunları ifade etme nedenimiz;

•Fark etmemize yardım ettiği için TEŞEKKÜR ETMEK.
•Bu durumu yarattığımız için ÖZÜR DİLEMEK.
•Tanrı’dan oluşturduğumuz bu durum yüzünden, KENDİMİZİ AFFETMEMİZ için bize yardım etmesini istemek.
•Bu durum ve özelliğin kendimize ait olduğunu kabul edip, kendimizi SEVDİĞİMİZİ SÖYLEMEK.

Bu cümleleri peş peşe, mümkünse hissederek tekrar ediyoruz. Yapmamız gereken tek şey bu :) Çalışacağınız konunun sizde ki derinliğine bağlı olarak; 15 dakika ile 1 saat arası yapılan çalışma yeterli olabilmektedir.

Bugün blog için bu yazıyı hazırlarken, uzun zamandır yapmadığımı fark ettim. Yazıya ara verip biraz çalıştım. Kendimi daha iyi hissediyorum. İçimde bir şeylerin değiştiğini hissediyorum. Bu değişikliğin günüme nasıl bir yansıması olacağını ise hiç bilmiyorum :)

Hulya

Yaşam

Sıradan Olmak ya da Olmamak?

Salı, Mayıs 28, 2013

An’da olmak yatay zaman çizgisini bırakıp,

Dikey bir çizgi oluşturup içinde varolmaktır...

İzleyici-
Son birkaç yıldır, bilinçli ve şimdi de olabilmek adına, spiritüel yolda olmak için önemli çabalar harcadım. Yoga, meditasyon yapıyor, spiritüel toplantılara katılıyordum. Şimdi ise insanların spiritüel konuları konuştuğunu duyduğumda, adeta geri çekiliyorum.

Bunlardan farklı bir spiritüel şeylerin, boyutun olduğunu düşünüyorum. Kendimi çok iyi hissediyordum, haftasonları 10 saat meditasyon yapıyor ve herkese bunun ne kadar özel olduğunu anlatıyordum. Bu spiritüel hayatı tecrübe etmenin ne kadar özel olduğunu anlatıyordum.

Şimdi ise sizin ve diğerlerinin söylediklerini dinliyor ve o “hiç kimse” gibi hissedebilmeyi diliyorum. Tüm samimiyetimle bunun içinde olup, sahip olamamak. Tüm bu sözlere aşina olsam da, çok fazla yolu tıkıyor görünüyorlar. Yani tüm bu kavramlar vs.. özel bir kişi olmaktansa, sıradan biri olmanın sevimliliğini hissediyorum. Bilirsiniz, sıradan bir kişiliğin üzerinde, spiritüel bir kişiliğe sahip olmak, sanki etrafta taşımak zorunda olduğun iki katlı sandviç gibi.. :) Ve bu sanki yolumu tıkıyor. Bilmiyorum, burada sanırım bir soru var…

Eckhart Tolle-
Tamam, soruyu ben biliyorum. Spiritüel çalışmalarınız da biraz aşırıya kaçtınız. Şimdi de bunun reaksiyonunu yaşıyorsunuz. Çünkü, tüm o özel kişi oluşunuzdan sonra normaliteye dönmek zorundaydınız. Kendinizin ve pratiklerinizin özel oluşunu düşündünüz ve bir uca doğru orta yoldan epey uzaklaştınız. Şimdiyse bunun reaksiyonunu deneyimliyorsunuz.

Bu iyidir. Başka bir deyişle; spiritüel konularda bir şey daha duymak istemiyorsunuz, size bu kadarı yetti de arttı:) Yani aşırıya kaçtınız ve buna karşı reaksiyonunuz, spiritüel bir şey daha duymak istememenizdir. Eski bir deyişte de ifade edildiği gibi, daha fazla istemediğiniz bir şeyden kurtulmaya çalışırken, içinde ki kıymetli şeyleri de sokağa atmamalıdır. İlk olarak bir uca gittiniz, şimdi onun aşırı reaksiyonunu deneyimliyorsunuz.

Nihayetinde orta bir yerde bulacaksınız kendinizi. Her anın, olduğu gibi spiritüel olduğu bir noktada. Spiritüel günlük varoluştan ayrı değildir. Spiritüel dediğimizde biz, dışarıda bir yerlerde ulaşılacak bir alemden bahsetmiyoruz. Şuan olduğunuzdan daha özel bir alemden. Bu olmayacaktır. O şimdi ve buradadır. Biz, şimdi ve burada daha derine gidiyoruz, spiritüel budur. Siz şimdi bu sözlerden yorulmuş bir haldesiniz. Çünkü o uca doğru fazla uzaklaştınız, bunu anlamalısınız. Bunda bir sorun yoktur, geçecektir. Belki de atlatıyorsunuz. O “Sıradanlık”tır. Daha çok spiritüel olmanız, daha sıradan olmanız demektir. Özel olmamanızdır. Ve tekrar, ego burada devreye girip “tamam daha sıradan olmalıyım” diyebilir :) “Nasıl sıradan olabilirim” diye düşündürtebilir. “Birisi bana sıradan olmayı öğretmeli” diyebilir :)

Karışıklığınızı anlıyorum, belki sizde anlıyorsunuz. Özel olan bir şey yoktur. Odunu kesmek, suyu taşımak. Zen’in spiritüelliği tanımladığı gibi. Nihayetinde spiritüel yaşam, odun kesip, su taşımaktır :) Zen manastırlarında yapılan günlük işlerdir bunlar.

Benim durumumda bu; marketten yiyecek almak, kahve içmeye gitmek, köpeği ormanda yürüyüşe çıkarmak, BBC haberlerini izlemek, arada bir yemekle şarap içmek, film seyretmek. Olağanüstü hiçbirşey değil, esasen tamamen olağan, sıradan bir varoluş. Ve o, orada gizlenmiştir. Spiritüalite oradadır, uzakta bir yerde değil. Kelimelerin sizde yarattığı negatif etki kaybolur ve sizde nötr hale geçersiniz. Ve onları oldukları halde kullanırsınız, sadece birer işaret olarak.

Ben- :)
Eckhart Tolle söyleşisini konu alan bu video’yu ekledim çünkü çoğumuzun kafası biraz karışık bu konularda. Spiritüel kelimesi bile karışıklığa neden olabiliyor. Ve tam olarak içine girmeyince, ya ütopik bir boyut ya da soruyu soran kişinin de içinde bulunduğu hal gibi, iki farklı boyutta, iki ayrı birey gibi varolunacağını algılayabiliyoruz. Oysa ruhsallık ve fiziksel yaşam birbirinden ayrı şeyler değil. Beden, zihin ve ruh üçleminden oluştuğumuz düşünüldüğünde, her birini ayrı ayrı ulaşılması gereken yerler gibi görebiliyoruz. Oysa mükemmel bir oluşum var ortada. Her birimiz birer mucizeyiz. Birimiz diğerinden daha az ya da daha çok değil...

Bazı arkadaşlarım bana “hiç sinirlendiğin olur mu?” diye sorarlar. Bu konulara ilgili ve içinde olduğumu bildikleri, genelde dengede ve olumlu bir yapım olduğu için galiba. Gülümserim... Elbette bende sinirleniyorum, hatta sinirimin tavan yaptığı an’lar bile olabiliyor. Sürekli bir “AUMM” halinde dolaşmıyorum:) Hele İstanbul gibi bir yerde yaşayıp, günün en yoğun olduğu saatte trafikte araba kullanmanız gerekirse:) Belki sinirlenme sıklığım ve durumlara verdiğim tepkiler değişebiliyor, tepkilerimi ifade tarzım değişebiliyor, olumsuz duyguları taşımama tercihim değişebiliyor. Bu bir seçimdir, hepimiz nasıl tepkiler vereceğimizi seçebiliyoruz.

Ruhumuza yakın hissettiğimiz öğretileri hayatımıza uygularken, örnekte olduğu gibi uçlara gidebiliyoruz. Hoş ben hayatım boyunca 10 saat meditasyon yapmış biri değilim:) O yüzden izleyici ile tam bir empati kurabilmişte değilim. Ama benimde uygulamada ve hayatıma entegre ederken saçmaladığım zamanlar olmuştur. Hayat deneye-yanıla, bir uçtan-diğer uca giderek ortayı, dengeyi bulmayı yaşatabiliyor bazen. Çok doğal. Hepsi doğal…

Hepimizin yolu aynı olmak zorunda değil, kopyala-yapıştır bir deneyim değil yaşamak. Bazen raydan çıkıp, yolun hoşumuza gitmediğini görüp, tekrar yola girebiliyoruz. Burada yine “bir şey olmaya çalışma” dürtüsü mü yoksa iç sesini mi dinlediğimiz önemli gelir bana. Ego’nun sesi ile hareket edip, bir etiket yaratma peşine düştüğümüzde, yaptığımız hiçbirşey içsel tatminde getirmiyor olacaktır.

Sıradanlığa gelince; bir şey olmaya çalışmadan, olduğunun farkına varmak ve onu yaşamak en olağan sıradanlık. Eckhart Tolle kitaplarında çok güzel vurgular şimdi ve burada olmayı, kendin olarak varolmayı. Zihnin geçmiş ve gelecek kaygısından uzak anın içinde olmak, en muhteşem deneyimdir. Yediğin yemekten keyif almak, öpüşürken sevdiğin insanın varlığını hissetmek, bir kedinin usulca yanınıza yaklaşıp, diz çöktüğünüzde başını dizlerinize sürtmesini ve onun masumiyetini yaşamak.

An’da olmak yatay zaman çizgisini bırakıp, dikey bir çizgi oluşturup içinde varolmaktır. Bu dikey çizgide ne kadar hissederek yaşarsak o kadar derin deneyimler paylaşıyoruz. Yaptığımız her ne ise zaten “özel” hissediyoruz. Çünkü o anlarda geçmiş yok, gelecek yok, sadece yaşadığımız deneyim var.

Yani sıradan olmak, spiritüel olmak ya da başka bir şey, o kadar komplike durumlar değil:) Daha karmaşık olmasını beklediğimizde zaten karmaşık algılamaya müsait oluyoruz. Basit baktığımızda ise sadeliği, sıradanlığı ama o sıradanlığın güzelliğini yaşıyoruz.

Hulya

eft

Duygusal Özgürleşme Tekniği - EFT

Pazartesi, Mayıs 27, 2013

EFT anında dönüşüm yaratan, rahatlatan, mucizevi bir tekniktir...

EFT benim kendimi dönüştürme yolculuğumda tanıştığım ilk tekniklerden biridir. O zamanlar hayatımı içinden çıkılmaz bir halde görürken ve tüm dünya bana karşı savaş açmış gibi hissederken, bana dair her şey korkunç bir kaos içindeydi sanki.

Bu kaos’ta birde üzerine “panik atak” etiketi yapıştırılarak tatsız bir hediye paketi gibi olmuştum:) Kuyruğunu kovalayan kedi misali, kendi çemberimde dönüp duruyor, ne ileri ne geri hareket edebiliyordum. Kendimi sevmiyor, hayatı sevmiyor, hayatımda ki herkesi içten içe suçluyordum. Bilmiyordum ki bunun başıma gelen iyi birşey olduğunu.

Evet, dışarıdan bakınca “neresi iyi” diyebilirsiniz ama ben bugün o yılların ve o zamanların ne kadar özel olduğunu biliyorum. Beni harekete geçirmek, uyandırmak için kafama vurulan tuğlalar olduğunu biliyorum. "Steve Jobs’un bu tuğla metaforunu seviyorum:) "

O zaman aldığım yardımların işe yaramadığını fark edip, alternatif çözümler araştırırken hayatımı değiştirecek o muhteşem insan ile tanıştım. Beni tanıyanlar onun kim olduğunu biliyor zaten. Ben onunla tanıştığım andan itibaren her gün karşıma çıktığı için ona minnettar oldum. Hiçbir şey tesadüf olamayacak kadar mükemmel…

İşte o zaman EFT (Emotional Freedom Techniques) Duygusal Özgürleşme Teknikleri ile kafamda ki tuğlaların izlerini, yaralarını birer birer temizlemeye başladım. O gün, bugündür eft benim için mucizevi, anında dönüşüm yaratan, rahatlatan bir teknik olmuştur.

EFT’nin çalışma prensibi; duyguların ortaya çıkmasına izin vermek ve parmak uçlarınız ile belli akupunktur noktalarına dokunmanızdan ibarettir.

Neden duyguların ortaya çıkmasına izin veriyoruz? Çünkü bastırılan her duygu, bastırılmış her enerji, başka bir noktada ortaya çıkıp, tatsız sürprizler olarak karşımızda durabiliyor. Evren’de hiçbir enerji yok olamaz, kaybolamaz. Sadece dönüşür, dönüştürülür. Biz hissettiğimiz duyguları bastırarak, ortadan kaldırdığımızı sansak ta, öyle olmuyor. Gün geliyor “ben buradayım” diye karşımızda beliriyor.

Duyguları bastırmadan, ortaya çıkmasına izin vermek çok önemli. Tahmin edeceğinizden daha önemli. Ben Louise Hay kitaplarına bayılırım. Çünkü orada her hastalığın ( ya da rahatsızlığın ) duygusal, zihinsel boyutunu anlatır. İmkanınız varsa ve hala tanışmadıysanız bu kitaplarla tanışmanızı öneririm.

Gelelim konumuza, duygulara… Var olan bir şeyi yok saymak ne kadar gerçekçi tartışılır... Bir duygu hissedersin, onu bir güzel örtbas eder yok sayarsın. Bunu neden yaparsın? Büyük puntolarla yazılmış klişelerimiz vardır, “erkekler ağlamaz” hayır ya, ağlar. İnsan olan herkes ağlar, bunun kadını erkeği yoktur. Kaldı ki ağlamalıdır. Her duygusunu yaşamalıdır. Güçlü! görüneceğim diye içinde fırtınalar koparken cool insanı oynamak kimseye bir şey kazandırmıyor. Üstelik bir o kadar da samimiyetsiz oluyor.

" Her birimiz her duygu ile an geliyor yüzleşiyoruz... "

Kime, neyi ispat etmeye çalışıyoruz? Kimseye bir şey ispatlamamız gerekmiyor. Benim dünyam böyle dönmüyor. Ben kendimi kimse ile kıyaslamıyorum. Benim güçlülüğüm ya da güçsüzlüğüm bana ait. Ben kendimle ilgileniyorum. Başkalarına nasıl göründüğümle değil. Hayat bu kadar basit olmalı. “Ondan” daha fazla kazanmak, “ondan” daha ince olmak ya da “onun” kariyerinden daha iyi kariyer yapmak olmamalı hedefim. Dünkü ben ile yarın ki ve gelecekte ki benle benim kıyasım.

İçeri atılan öfkeler, kırgınlıklar, affedememeler, yaşanmamışlıktan doğan yıllarca kendini suçlamalar. Bunların hepsi bile isteye bastırılan duygular olabiliyor. İnsan neden yapar kendine bu eziyeti? Özgür seçim gezegenindeyiz, bir şeyleri bilseniz ve canı gönülden yardımcı olmaya çalışmak isteseniz de, karşınızda ki kişi bu yardımı ve değişimi istemiyorsa hiçbirşey yapamazsınız. Bu onun kararıdır, bu onun doğrusudur, bu onun hayatıdır... Saygı duymak zorundayız. Siz onun hayatı ile ilgili ondan daha iyi bilmezsiniz. Siz sadece eğer isterse, nasıl yardımcı olabileceğinizi bilebilirsiniz.

Şimdi döngüye baktığımızda, “başkalarının benim hakkımda ki düşüncesi” adına ya da yüzleşmekten kaçındığım her durumda ben bastırdığım her duygu ile kendime iyilik yapmıyorum. Bunun farkına varmalı ve önemini görmeliyim.

İşte EFT’ye mucizevi dönüşüm dememin nedeni bu. Ben yaşadığım her olumsuz duyguyu fark edip, “hoş geldin” diyerek kucaklayıp, onu serbest bıraktığımda, dönüştürdüğümde içimde bir çöp yığını biriktirmiyorum. Nefes aldığım her an, yaşadığım her an o yükle birlikte hareket etmiyorum.

Gün içerisinde ki en küçük kızgınlıktan, hayatı zehir eden içimde ki öfkeye kadar her şeyi temizlemek ve dönüştürmek benim elimde. Seçim her zaman benim elimde. Nasıl yaşayacağıma karar verecek olan benim.

Daha iyi bir “ben” olmaktan, sağlıklı, huzurlu, mutlu olmaktan bahsediyorsak gerçekten böyle hissetmemiz gerekiyor. Enerjimizin bu yönde olması gerekiyor. Olumsuz duygularımı arındırıp, olumlu bir hayat yaratmam mümkün. Seçenekler sonsuz. EFT’de bu seçeneklerden biri.

Doğru seçenekler, doğru zamanda bizimle olsun :) Ve olacaktır...

Hulya

Yaşam

Gerçekten Yaşıyor Musun?

Pazartesi, Mayıs 27, 2013

Yaşamda kendin olarak ödeyeceğin hiçbir bedel, kopya bir hayatı yaşarken ödeyeceğin bedelden daha ağır olmayacak... Aret Vartanyan"

Okumayı severim, kitapları severim. Kitaplara dokunduğumda hissettiğim huzuru severim. İçine daldığımda çıktığım yolculukları da… Çok okumama rağmen, çok az kitap beni benden almıştır bugüne kadar. Kimisi bir farkındalık yaratmış, kimisi yüzümü güldürmüş, kimisi hayallerimi büyütmüştür.

Çıktığı günden beri raflarda dikkatimi çeken ama elimde başka kitaplar olduğu için almayı ertelediğim bu kitabı, sevdiğim bir dostumun “Hülya hemen alıp okumalısın” önerisiyle, ne kadar yorgun olsam da akşamın bir saati giyinip kitapçıya doğru düştüm yola. Böyleyim, bir şey aklıma yatmışsa, içimden geliyorsa hemen o anda yapmalıyım. Yarını bekleyemeyen bir halim var.

Elimde kitabımla eve döndüğümde, yapılmayı bekleyen her şeyi bir kenara bırakıp kendime bir kahve yaptım. Fonda Jango radio ve köşemdeyim…

Daha ilk sayfadan yakaladı beni cümleler. Zaten sürekli takip ettiğim ve yazılarını okumaktan keyif aldığım bir yazardır. Evet, Aret Vartanyan’dan ve son kitabı “Gerçekten Yaşıyor Musun?”dan bahsediyorum…

İlk birkaç sayfa derken, kelimelere durduramadığım gözyaşlarım eşlik eder oldu. Okuyorum, ruhum gidiyor uzaklara… Durup derin bir nefes alıyorum… Yeniden içindeyim… Yeniden duygu geçişlerine hakim olamadığım bir rüzgardayım…

Bilmediğimiz, duymadığımız şeylerden bahsetmiyor Aret her zaman ki gibi. Ama onun kalemi çok derinlerde yatan hislere birer birer dokunuyor. Öyle yumuşak bir dokunuş ki bu, öyle sahici ki…

"Üzülecek, sevinecek, düşecek, kalkacak yaşayıp gideceğiz… Yaşarken nereye gittiğin belirleyecek sonunu… Kalıcı olarak geride bırakacakların ise, başka yüreklerde çizdiğin resimler olacak… Aret Vartanyan"

Sahi kendi yolumda ilerlerken ve inandığımı hayatıma taşırken nasıl resimler çiziyorum ben yüreklerde. Ne hissediyor, ne hissettiriyorum hayatıma dokunan insanlara. Nerede saklanmaya, nerede korkusuzca ortada olmaya can atıyorum. Nelerden vazgeçerken, vazgeçtiklerimde nasıl izler bırakıyorum. Bende kalan izlerle, hayatımı nasıl yoluna koyuyorum.

"Yaşamda kendin olarak ödeyeceğin hiçbir bedel, kopya bir hayatı yaşarken ödeyeceğin bedelden daha ağır olmayacak... Aret Vartanyan"

Bazen kendimiz olmak için, olduğumuzu kabul ettirmek için ağır bedeller ödeyebiliyoruz. Bir gün önce bir başkasıyken, birgün sonra kendini fark edip-illizyonlardan ayılıp, başka bir hayali yaşayıp o yolda ilerlemek isterken seni olduğun yerde tutmaya gönüllü o kadar çok insan olabiliyor ki. Değişmekle suçlanabiliyorsun, değişmek kötüymüş gibi. Mevsimlerde değişiyor, neden onlarla savaşmıyorsunuz? Daha iyi olmaya, kendini geliştirmeye, mutlu olduğun işi yapmaya çalışırken “onlara” doğru gelmeyen ama senin yürekten inandıkların nasıl çelişkiler yaratıyor çevrende. Tüm bunlara karşı sen nasıl duruyorsun? Cesaretle ve inanarak mı, aman düzenim bozulmasın diyerek mi? Bu yol bazen kolay bir yol olmayabiliyor. Onaylanmamayı, kabul edilmemeyi, eleştirilmeyi göze almak gerekiyor. Aret’in dediği gibi sahte, inanmadığın bir hayatı yaşamak daha ağır. Bunlarla yüzleşmek ve her şeye rağmen kendine inanmak ise gücünü sana hatırlatan birer basamak oluyor.

"Yaşadığımız sıkıntılar, girilen çıkmaz sokaklar hepimizde var. Sorunlar, çözümler, kayıplar, kazançlar yaşadıkça devam edecek… Hepsinin ötesinde ve öncesinde sevilmeye ihtiyacımız var. Sevgiyi, sevmeyi, sevilmemeyi yaşayamamak.. değersizliği, kontrolsüz eylemleri, yabancılaşmayı, tek başınalığı, mutsuzluğu, öfkeyi ve dahasını yaratıyor... Aret Vartanyan"

Bunu hiçbirimiz yadsıyamayız.. Sevilmek istiyoruz. Çünkü hepimiz sevginin güzelliğini, masumiyetini ve insanı nasıl iyileştirdiğini biliyoruz. Sevilmeye layık olduğumuza inanıyoruz. Ama bunun için olmadığım bir insan gibi davranmak zorunda olmak istemiyorum. Ben, ben olduğum için, yaptıklarım ya da yapmadıklarımla, coşkumla ya da coşkusuzluğumla, olgunluğumla ya da çocuk hallerimle, ben olduğum gibi-ben olduğum için sevilmek istiyorum. Ben kendimi olduğum gibi kabul ederken ve olduğum gibi severken insanlardan da bunu bekliyorum. En doğal hakkım olduğunu biliyorum. Beni oyun hamuru gibi istediğin şekle sokup, o şekilde seveceksen bu sevgi değil. Dur biraz düşün, sevgi’nin ne olduğunu, ne olmadığını. Sen kendini koşullarla, beklentilerle, yargılarla sevsinler ister misin? O zaman benden de bunu isteme. Beni koşullara, yargılara, etiketlere bağlama. Bu yorucu, çok yorucu. Hem senin, hem benim için yorucu demek istiyorum sevgiyi başka tanımlarla bağdaştıranlara. Aret hepimiz adına özetliyor; sahte profiller, içinde kocaman kırgınlıkları taşıyor. Hayat böyle olmamalı, hayatı birbirimize zorlaştırmamalı.

Ben kitabın her sayfasından ayrı keyif aldım. Hayatı, yaşam dediğimiz dansı, hepimizi buldum. Ne kadar ortak ve ne kadar tanıdık yaşadıklarımız. Ve her şeye rağmen, uzak tutmaya çalıştığımızda bile ne kadar yakın yüreklerimiz. Belki de yapmamız gereken, her şeyi bir yana bırakıp tüm samimiyetimizle birbirimizi kucaklamak. Oldukları gibi, olduğumuz gibi kucaklamak… Teşekkür etmek varlıklarına… Herkes elinden geleni yapıyor bu yaşamda... Kendi doğruları ve inandıklarıyla...

Ve.. Sana da sonsuz teşekkürler Aret.. Bize hatırlattıkların, yüreğindekileri paylaştığın, samimiyetin için… Teşekkürler…

Hulya

Yaşam

Duygularını Yaşa, Duygularınla Yaşa

Cuma, Mayıs 24, 2013

şifa

Gümüş Mor Alev Enerjisi

Cuma, Mayıs 24, 2013

Yaşam

Olan'a İzin Verdim

Cuma, Mayıs 24, 2013

Hayatla dans etmeyi öğreniyoruz yaşadıkça.

Son 3-4 gündür devrelerim karışmış gibi. Kendimi tatsız, halsiz ve miskin hissediyorum. Mutsuz değilim ama mutlu da değilim. Adını koyamadığım bir şeyler yaşıyorum. An geliyor dalıyorum içine hislerin. Anlamlandırmaya, neden bulmaya çalışıyorum. Çıkıyorum oradan bu defa çözüm düşünüyorum. Zihindeyim şimdi… Sonuçta bildiğim ve uygulayabileceğim bir çok teknik ve araç var elimde. Kimisini yapıyorum ama aslında istemeye istemeye. O an içimde ki ses “kal öyle” diyor.

Yürüyorum, koşuyorum, terliyorum bedenimi çalıştırıyorum. Yok iyi gelmiyor, belki birkaç saat rahatlatıyor ama hepsi o. Yine aynı hisler ve yine aynı tatsızlık. Meditasyon yapıyorum ama yapamıyorum… Zihnim öyle bir sohbette ki benimle, sustur susturabilirsen. Hı hıı diyorum içimden.

Sonra düzenli Reiki seansı yapıyorum kendime. Enerjim değişiyor, verdiğim tepkilerden anlıyorum, artık çok alışığım bunlara. Ama yok yine istediğim ve hedeflediğim “iyi hal”de değilim. Yapmak istediğim işler elimin altında. Heyecan duyduğum işler. Yapamıyorum… Hani elim gitmiyor derler ya. İşte aynen öyle.

Sonra ne mi yaptım? Bıraktım. Kabul ettim… Evet, böyle hissediyorum. Neden hissettiğimi de bilmiyorum. Ama sonuç bu işte. Hissim bu. Sadece Reiki vermeye devam ettim kendime.

Bugün çok daha iyi hissediyorum. Bunu daha öncede yaşadım ama unutuyorum bazen. Bu geçişlerin olabileceğini, direnmemem gerektiğini, uçuyor aklımdan kimi zaman :)
Tekrar hatırlatıyorum kendime…

Hayat böyle bir şey. Hiçbir şey stabil değil. İnişler var, dibe vurduğun inişlerde var. Çıkışlar var, potansiyelini yaşayıp hayrete düştüğün çıkışlar.

Sadece inişlerde ne kadar kalacağın, orada ne yapacağın önemli olan. Olan’ı nasıl yaşadığın. Bazen sana “dinlen” mesajı verir bu geçişler, bazen “otur hayatını gözden geçir” der, bazen de hiç anlayamazsın. Anlaman da gerekmez.

Hayatla dans etmeyi öğreniyoruz yaşadıkça. Ve öğrendikçe, hayata daha iyi birer partner oluyoruz bu dansta...

Seviyorum… İnişlerimi, çıkışlarımı, kaybolmalarımı ve her kaybolduğumda aldığım hediyeleri.

Şimdi yolumdayım. Şimdi her şey beni destekleyen durumda. İçimde yine o coşku. İçimi kıpırdatan hayallerim. Yüzümde sevdiğim gülümsemem…

Teşekkür ediyorum Olan’a ve Olacaklara…

Hulya

Yaşam

Antik Bir Sanskrit Yazıtı

Çarşamba, Mayıs 15, 2013

Yaşam

Yüreğinin Sesini Dinle

Pazar, Mayıs 12, 2013

Apple Macintoch ve iPod’un yaratıcısı Steven Paul Jobs‘un Stanford Üniversitesi mezuniyet töreninde (12 Haziran 2005) 23.000 kişilik izleyiciye yaptığı konuşmasında ki mesajlar, anlattığı yaşam hikayesi beni her okuduğumda çok etkiler...

Her okuduğumda yeniden sorgularım, kendimi.. Yaşamımı... Konuşmada geçen bir cümle gibi; "Bazen hayat kafanıza bir tuğlayla vurur. Sakın inancınızı kaybetmeyin." diyor... Tuğlalar ile aram kötü olduğundan değil ama buna gerek olmayan zamanlar yaşayabildiğimi bildiğim için sorgularım... Yolumu, yüreğimin sesini dinleyerek bulmak için...

Siyah cübbenin altında kot pantalon ve sandaletleriyle, doğallığına da hayran olduğum Steve Jobs ilk hikayesini anlatıyor...

İlk hikaye noktaları birleştirmekle ilgili.

İlk 6 aydan sonra Reed Üniversitesinde derslere girmeyi bıraktım, ancak gerçek anlamda okulu bırakana kadar bir 18 ay kadar daha okulda kaldım. Okulu neden bıraktım?

Olay ben doğmadan başlamıştı. Biyolojik annem genç, evlenmemiş bir üniversite mezunuydu ve beni evlatlık vermeye karar vermişti. Beni üniversite mezunu bir çiftin evlatlık almasını çok istiyordu, sonunda da bir avukat ve karısı tarafından alınmam için herşey hazırdı. Tek sorun, ben ortaya çıktıktan sonra, beni evlat edinecek çiftin esasında bir kız çocuğu istediklerini anlamış olmalarıydı. Bir gece yarısı, bekleme listesinde olan müstakbel aileme bir telefon geldi: “Elimizde beklenmedik bir erkek bebek var, onu istiyor musunuz?”. Onlar da “tabii ki” diye yanıtladılar. Biyolojik annem, annemin üniversiteyi, babamın ise liseyi bile bitirmemiş olduğunu öğrendiğinde evlatlık verme işlemini tamamlayacak son kağıtları imzalamayı reddetti. Ancak birkaç ay sonra, ailemin beni üniversiteye yollayacaklarına dair söz verdikten sonra ikna oldu.

Ve 17 sene sonra üniversiteye başladım ama saf bir şekilde neredeyse Stanford kadar pahalı bir okul seçtim, ve emekçi ailemin bütün birikimleri benim okul parama gidiyordu. Altı ay sonra, buna değmeyeceğini farkettim. Hayatımla ilgili ne yapmam gerektiği konusunda hiçbir fikrim yoktu ve üniversitenin de bunu bulmam için bana nasıl fayda sağlayacağını çözememiştim. Ve orada durmuş ailemin hayat boyu biriktirdiği parayı harcıyordum.. Sonuçta okulu bırakmaya ve herşeyin yoluna gireceğine inanmaya karar verdim. O zaman çok korkutucu gelmişti ama geriye dönüp baktığımda hayatımda verdiğim en iyi kararlardan biri olduğunu görüyorum. Okulu bıraktığım an, zorunlu fakat gereksiz olan ve ilgimi çekmeyen tüm dersleri almama gerek kalmamıştı. Böylece sadece bana ilginç gözüken derslere girebilecektim.

Bu aslında hiç de romantik bir durum değildi. Yurt odam olmadığından arkadaşlarımın odalarında yerde yatıyor, kola şişelerinin 5 sentlik depozitolarıyla yemek alıyor, her pazar akşamı güzel bir yemek yemek için 7 mil uzaktaki Hare Krishna kilisesine gidiyordum. Çok güzeldi. Merakım ve sezgilerim sayesinde içine düştüğüm çoğu şey daha sonra benim için paha biçilmez deneyimlere dönüştü.

Bir örnek vereyim: O zamanlar Reed Üniversitesi muhtemelen ülkedeki en iyi kaligrafi dersini veriyordu. Kampüsteki her poster, çekmecelerdeki her etiket, çok güzel şekilde elle kaligre edilmişti. Okulu bırakmış olduğum ve zorunlu dersleri almak zorunda olmadığım için kaligrafi dersi alıp nasıl yapıldığını öğrenmeye karar verdim. Serif ve san serif yazı karakterleri, değişik harf kombinasyonları arasındaki boşluğu ayarlama ve harika bir tipografiyi harika yapanın ne olduğu hakkında çok şey öğrendim. Çok güzeldi; tarihsel ve sanatsal olarak o kadar inceydi ki bilim hiçbir şekilde bunu yakalayamazdı ve ben bunu muhteşem buldum. Bunların hayatımda pratik bir uygulama bulma olasılığı yoktu. Ama on sene sonra, ilk Macintosh’u tasarlarken, bir anda aklıma geliverdi. Bunların hepsini Mac’te kullandık. Mac güzel bir tipografiye sahip ilk bilgisayardı.

Eğer o derse hiç girmemiş olsaydım, Mac hiç çok yönlü yazı karakterlerine veya boşlukları doğru orantıda kullanan fontlara sahip olmayacaktı. Windows da Mac’ten kopyaladığına göre, hiçbir kişisel bilgisayarın bunlara sahip olmayacağı muhtemeldir. Okulu bırakmamış olsaydım, o kaligrafi dersine girmemiş olacaktım, ve kişisel bilgisayarlar şu an sahip oldukları o harika tipografiye sahip olamayabileceklerdi. Tabii ki üniversitedeyken noktaları ileriye bakarak birleştirmek imkansızdı. Fakat on sene sonra geriye dönüp baktığımda herşey çok ama çok berraktı.

Tekrar söylüyorum, noktaları ileriye bakarak birleştiremezsiniz; onları sadece geriye baktığınızda birleştirebilirsiniz. Noktaların gelecekte bir şekilde birleşeceğine inanmanız gerekiyor. Bir şeye güvenmelisiniz – Tanrıya, Cesaretinize, Kaderinize, Hayata, Karmaya, Herhangi bir şeye. Bu yaklaşım beni hiçbir zaman yolda bırakmadığı gibi hayatımı da bütünüyle değiştirdi.

İkinci hikaye Sevgiyle ve Kaybetmekle ilgili.

Hayatımın erken bir döneminde neyi sevdiğimi bulduğum için şanslıydım. Woz (Steve Wozniak) ve ben Apple‘ı 20 yaşındayken ailemin garajında kurduk. Çok yoğun çalıştık, ve 10 sene sonra Apple garajdaki iki kişiden, 4000 çalışanı olan 2 milyar dolarlık bir şirkete dönüşmüştü. En nadide ürünümüz Macintosh’u piyasaya sürdüğümüzde ben 30 yaşına yeni basmıştım.

Ardından kovuldum...

Kendi kurduğunuz bir şirketten nasıl kovulabilirsiniz? Şöyle: Apple büyük bir şirket haline geldiği için biz de şirketi benimle birlikte yönetebilicek, yetenekli olduğuna inandığım birini işe aldık ve ilk sene işler iyi gitti. Fakat daha sonra, geleceğe yönelik görüşlerimiz farklılık göstermeye başladı ve bir noktada koptu. Bu noktada yönetim kurulumuz onun tarafında yer aldı. Sonuçta 30 yaşında dışarıda kalmıştım. Hem de herkesin gözü önünde. Hayatımın odak noktası olan şey bir anda yokolmuştu, bu büyük bir yıkımdı.

Birkaç ay ne yapacağımı bilemedim. Bir önceki girişimci nesli yüz üstü bırakmış, rütbe tam bana teslim edilirken onu elimden düşürmüş gibi hissetmiştim. Dave Packard ve Bob Noyce’dan bu başarısızlığım için özür diledim. Fazla göz önünde olan bir başarısızlık sembolü olmuştum ve vadiden kaçmayı bile düşündüm. Fakat içimde bir şeyler uyanmaya başladı, yaptığım işi hala sevdiğimi farkettim. Apple’da olanlar bunu en ufak şekilde değiştirememişti. Dışlanmıştım ama hala aşıktım. Ve yeniden başlamaya karar verdim.

O zaman farkına varmamıştım ama Apple’dan kovulmak başıma gelebilecek en iyi şey olmuştu. Başarılı olmanın ağırlığı yeniden başlamanın hafifliğiyle yer değiştirmişti, hiçbir şey hakkında eskisi kadar emin değildim. Hayatımın en yaratıcı dönemine girmek üzere özgürleşmiştim.

Sonraki beş sene NeXT adında bir şirket kurdum, Pixar adında başka bir şirket, ve eşim olacak inanılmaz kadına aşık olmuştum. Pixar’da dünyanın ilk bilgisayar animasyon filmi Toy Story‘yi yarattık ve şu an dünyanın en başarılı animasyon stüdyosuyuz. İnanılmaz olaylar zincirinden sonra, Apple NeXT’i satın aldı, ben Apple’a döndüm ve Apple’ın yenilenmesinin kalbinde NeXT’te geliştirdiğimiz teknoloji yatıyor. Ve Laurence ile harika bir aile kurduk.

Apple’dan kovulmamış olsaydım bunların hiçbirinin olmayacağından son derece eminim. Tadı çok kötü bir ilaçtı, ama sanırım hastanın da buna ihtiyacı vardı.

Bazen hayat kafanıza bir tuğlayla vurur. Sakın inancınızı kaybetmeyin.

Devam etmeme sebep olan şeyin yaptığım işe olan aşkım olduğuna ikna olmuş durumdayım. Neyi sevdiğinizi bulmanız gerek. Ve bu aşklarınız için geçerli olduğu gibi işiniz için de geçerlidir. İşiniz hayatınızın büyük bir kısmını kaplayacak ve gerçek anlamda tatmin olmanın tek yolu harika bir iş olduğuna inandığınız şeyi yapmanızdır. Ve harika bir iş yapmanın tek yolu ise yaptığınızı sevmenizden geçer. Henüz bulamadıysanız, aramaya devam edin.

Durulmayın. Tüm gönül meseleleri gibi, onu bulduğunuz zaman anlayacaksınız. Ve her büyük ilişki gibi, seneler geçtikçe daha da güzelleşecek. Yani bulana kadar devam edin. Yılmayın...

Üçüncü hikaye Ölüm hakkında.

On yedi yaşındayken, şöyle bir şey okumuştum:
“Her gününü, hayatının son günüymüş gibi yaşarsan, günün birinde haklı çıkarsın.”
Bu cümle beni çok etkilemişti ve o günden bu yana, yani 33 yıldır, her sabah aynaya bakıp, kendi kendime hep şunu sordum: “Eğer bugün hayatının son günü olsaydı, bugün (normalde) yapacağın şeyleri yapmak ister miydim?” Uzun süre art arda, “Hayır,” yanıtını verdiğimde, bir şeyleri değiştirmem gerektiğini anladım.

İnsanın kısa süre içinde öleceğini bilmesi, yaşantısına damga vuracak kararlar vermesi açısından büyük önem taşır. Çünkü her şey, tüm dış beklentiler, gururlar, küçük düşme ya da başarısızlık korkuları – tüm bunlar ölüm karşısında değerlerini yitirir, yalnızca ölümdür önemli olan.

Kaybedecek bir şeyler olduğu (tuzak) düşünceyi yok etmenin en iyi yolu insanın öleceğini hatırlamasıdır. Zaten çıplak ve savunmasızsın. Yüreğinin sesini dinlememen için hiçbir neden yok.

Bir yıl kadan önce bana kanser teşhisi kondu. Sabah 7:30?da girdiğim ultrasonda pankreastaki tümör bariz bir şekilde görünüyordu. Bense pankreasın ne olduğunu bile bilmiyordum. Doktorlar bu tip bir kanserin tedavisinin neredeyse imkansız olduğunu ve üç ila altı aydan fazla yaşamayı beklemememi söylediler. Bu, çocuklarınıza ilerideki 10 yıl içinde söyleyeceklerinizi birkaç ay içinde söylemeye çalışmak demekti. Bu, aileniz rahatı için gerekli herşeyin kısa zamanda yapılması demekti. Bu veda etmek demekti.

Bütün gün o teşhisle yaşadım. Akşama doğru biyopsi yapıldı, boğazımdan bir endoskop soktular, mide ve bağırsaklarımdan geçerek bir iğneyle pankreasımdaki tümörden birkaç hücre aldılar. Ben narkozla uyutulmuştum, fakat eşimin söylediğine göre doktorlar alınan hücreleri mikroskobun altına koyduklarında sevinç çığlıkları attığını söyledi. Benim kanserim ameliyatla tedavi edilebilecek bir türdenmiş. Ameliyat oldum ve şimdi iyileştim.

Beni ölüme en çok yaklaştıran olay budur ve umarım uzun yıllar boyunca bir daha bu denli yaklaşmam. Bu deneyimi yaşamış biri olarak diyebilirim ki ölüm faydalı fakat sadece entelektüel bir kavramdır.

Hiç kimse ölmek istemez. Cennete gitmek isteyenler bile, oraya gitmek uğruna ölümü göze almak istemezler. Oysa ölüm hepimizin ortak sonu. Şimdiye dek hiç kimse ölümden kaçamamıştır. Bunun böyle de olması gerekir, çünkü ölüm hayatın en güzel icatlarından birisi. Hayat’ın değişim ajanı. Yenilere yer açmak için, eskilerden kurtulmanın tek çaresi. Şu an için yeni sizsiniz, ama günün birinde, üstelik pek yakında siz de eskiyecek ve aradan çıkarılacaksınız. Bu kadar acımasız olduğum için üzgünüm, ama gerçek bu.

Zamanınız kısıtlı, bu yüzden başkalarının hayatını yaşayarak onu harcamayın. Başkalarının düşüncelerinin sonuçlarıyla yaşama dogmasına takılıp kalmayın. Başka insanların fikirlerinin gürültüsünün kendi kalbinizin sesini duymanızı engellemesine izin vermeyin. Ve en önemlisi kalbinizin ve sezgilerinizin yolundan gidecek cesarete sahip olun. Kalbiniz ve sezgileriniz ne yapmak istediğinizi bilirler. Bunun dışındaki her şey ikinci planda.

Gençliğimde, bizim neslin kutsal dergilerinden biri sayılan, The Whole Earth Catalog adında inanılmaz bir yayın vardı. Menlo Park yakınlarında yaşayan Steward Brand adında biri tarafından şiirsel bir tarzla kaleme alınmıştı. Size anlattığım bu olay, 1960′lardan kalma, masa üstü bilgisayarlardan ve bilgisayar destekli yayınlardan önce, yani bu dergi daktilolar, makaslar ve polaroid kameraların yardımıyla yapılmıştı. Google ortaya çıkmadan 35 yıl önce, dergi formatında bir Google gibiydi: idealistti, anlaşılır bilgiler ve harika görüşlerle doluydu.

Stewart ve ekibi bunun birçok baskısını yayımladılar ve dergi miyadını doldurduğunda son bir baskı yaptılar. 1970′lerin ortalarıydı, o zamanlar sizin yaşlarınızdaydım. Son baskının arka kapağında, sabahın erken saatlerinde çekilmiş bir yol fotoğrafı vardı, hani her maceracının kendini otostop çekerken bulabileceği yollardan biri.

Fotoğrafın altında şu sözler yer alıyordu: “Aç Kalın, Budala Kalın (Stay Hungry. Stay Foolish).” Aramızdan ayrılırken bize verdikleri veda mesajları buydu. Aç Kalın, Budala Kalın. Kendim için hep bunu diledim. Ve şimdi, sizin için de aynı dilekte bulunuyorum.

Aç Kalın, Budala Kalın.

Hepinize çok teşekkür ederim.

Steve Jobs.

"Bugün bu hikayeleri yeniden okurken, umut ediyorum ki sizin içinde doğru yere dokunan bir mesaj verecektir..."

Hulya

hipnoz

Neden Hipnoz?

Cumartesi, Mayıs 11, 2013

hipnoz

En Büyük Yardımcımız...

Pazar, Mayıs 05, 2013

Bilinci, Bilinçaltını ve Sınırsızlığımızı Tanıyalım...

1- Bilincin odaklanmış zihin durumu, bilinçaltının ise sonsuz ve sınırsız bir potansiyele sahip kaynak olduğunu kendinize sıklıkla hatırlatın.

2- Bilinçaltı sizin vereceğiniz komutları memnuniyetle yerine getiren dostunuzdur. Bunun en basit örneği; gece uyumadan önce bilinçaltınıza “sabah 7’de dinlenmiş bir şekilde uyanacağım” komutu verirseniz, tam o saate sizi uyandırır.

3- Her gece uyumadan önce kendinize tekrar edeceğiniz olumlu telkinler, bilinçaltınız tarafından kaydedilip, yaşamınız için olumlu değişim süreçleri oluşturacaktır.

4- Neye ihtiyacınız var? Bir konuyu hatırlamaya ya da yeni bir dil öğrenmeye? Size istediğiniz desteği bilinçaltınız verecektir.

5- Kendinizi ve potansiyelinizi sınırlayıcı, olumsuz ifadeler kullanmaktan kaçının. Bilinçaltınız bunun doğruluğu konusunda da size destekleyecektir. Seçimlerinizi olumlu ifadelerden yana kullanın.

6- Düşüncelerinize dikkat edin. Artık hepimiz biliyoruz ki, düşünceler belli titreşimlerde yer alan birer enerjidirler. Bu enerjiler inanç kalıplarına dönüşürler. Ve siz neye inanırsanız onunla karşılaşacak, onu yaşayacaksınız.

7- En doğru şekilde düşünüp hissetmeye başlarsanız huzurlu bir zihne sahip olmanız kaçınılmaz olur. Bilinçaltınız, zihninizden geçirip doğru olduğunu iddia ettiğiniz her şeyi kabul edecek ve size bunu yaşatacaktır.

8- Bilinciniz, bilinçaltınıza gönderdiğiniz inançları süzgeçten geçiren bir araçtır. İyi şeylerin olabileceğini ve şu anda olmakta olduğunu düşünmeyi her zaman tercih edin.

9- İnançlarınızı ve tutunduğunuz her şeyi sıklıkla sorgulayın. Artık size hizmet etmediğini düşündüğünüz, ihtiyacınız olmayan, gelişmenize katkısı bulunmayan her şeyi bırakın gitsin.

10- Hergün kendinizi geliştirecek bir şey bulun. Zihnin tekrar eden negatif düşünce kalıplarını yakaladığınızda onun yerine; Merak edin, araştırın, keşfedin. Hayatın bir oyun alanı olduğunu hatırlayın :)

Hulya

Blog Sayfa Önerisi

Şöyle bir yazı vardı beni karşılayan; Lütfen Gülümseyin… Hayatın amacı deneyimlemek ve keyif almaktır…

Ho'oponopono

Sıradan Olmak ya da Olmamak?

An’da olmak yatay zaman çizgisini bırakıp,

Dikey bir çizgi oluşturup içinde varolmaktır...

Duygusal Özgürleşme Tekniği - EFT

EFT anında dönüşüm yaratan, rahatlatan, mucizevi bir tekniktir...

" Her birimiz her duygu ile an geliyor yüzleşiyoruz... "

Gerçekten Yaşıyor Musun?

Yaşamda kendin olarak ödeyeceğin hiçbir bedel, kopya bir hayatı yaşarken ödeyeceğin bedelden daha ağır olmayacak... Aret Vartanyan"

Duygularını Yaşa, Duygularınla Yaşa

Ne olman gerektiğini sana söyleyenleri asla dinleme...

Gümüş Mor Alev Enerjisi

Gümüş Mor Alev (GMA) yumuşak ve etkili bir enerjidir. Tatlı bir huzur duygusu hissedersiniz, hem uygularken hem sonrasında. Dönüştürücü etkisi yüksektir.

Olan'a İzin Verdim

Hayatla dans etmeyi öğreniyoruz yaşadıkça.

Antik Bir Sanskrit Yazıtı

“İnsan Olmak”

Yüreğinin Sesini Dinle

Fotoğrafın altında şu sözler yer alıyordu: “Aç Kalın, Budala Kalın (Stay Hungry. Stay Foolish).” Aramızdan ayrılırken bize verdikleri veda mesajları buydu. Aç Kalın, Budala Kalın. Kendim için hep bunu diledim. Ve şimdi, sizin için de aynı dilekte bulunuyorum.

Neden Hipnoz?

Hipnoz ile ne yapmak istersiniz?

En Büyük Yardımcımız...

Bilinci, Bilinçaltını ve Sınırsızlığımızı Tanıyalım...

Hakkımda

Blog Arşivi

Etiketler

Popular Posts