Tanrım...!

Beni yavaşlat, Aklımı sakinleştirerek kalbimi dinlendir...

Zamanın sonsuzluğunu göstererek, bu telaşlı hızımı dengele...

Günün karmaşası içinde, bana sonsuza kadar yaşayacak tepelerin sükunetini ver...

Sinirlerim ve kaslarımdaki gerginliği,

Belleğimde yaşayan akarsuların melodisiyle yıka , götür...

Uykunun o büyüleyici ve iyileştirici gücünü duymama yardımcı ol...

Anlık zevkleri yaşayabilme sanatını öğret...

Bir çiçeğe bakmak için yavaşlamayı,

Güzel bir köpek ya da kediyi okşamak için durmayı,

Güzel bir kitaptan birkaç satır okumayı,

Balık avlayabilmeyi,

Hülya'lara dalabilmeyi öğret...

Hergün bana kaplumbağa ve tavşanın masalını hatırlat...

Hatırlat ki, yarışı her zaman hızlı koşanın bitirmediğini, yaşamda

hızı arttırmaktan çok daha önemli şeyler olduğunu bileyim...

Heybetli meşe ağacının dallarından yukarıya doğru bakmamı sağla...

Bakıp göreyim ki, onun böyle güçlü ve büyük olması yavaş ve iyi büyümesine bağlıdır...

Beni yavaşlat Tanrım ,

Ve köklerimi yaşam toprağının kalıcı değerlerine doğru göndermeme yardım et...

Yardım et ki, kaderimin yıldızlarına doğru daha olgun ve daha sağlıklı olarak yükseleyim...

Ve hepsinden önemlisi.....

Tanrım,

Bana değiştirebileceğim şeyleri değiştirmek için CESARET,

Değiştiremeyeceğim şeyleri kabul etmek için SABIR,

İkisi arasındaki farkı bilmek için AKIL,

Ve beni sevgi olmayan her şeyin körlüğünden ve yalanlarından koruyacak DOSTLAR ver...

Amin

"Alıntı"

Her insan, tek bir birey olarak doğar ama yaşama karışmasına yetecek olgunluğa ulaştığında bir kalabalığa dönüşür...

Çoğu insan bunun farkına varmaz. Eğer sessizce oturup düşüncelerini dinlersen, pek çok ses duyacaksın. Bu sesleri net bir şekilde tanıdığını fark edecek ve şaşıracaksın. Bazı sesler büyükbabandan, bazıları büyükannenden, bazı sesler babandan ve bazıları annenden. Bazıları rahibinden, öğretmeninden, komşularından, arkadaşlarından ve düşmanlarından. Tüm bu sesler, içindeki bir kalabalığa karıştı ve kendi sesini bulmaya çalışmak neredeyse imkansız; kalabalığın sesi çok yüksek.

Aslında, sen kendi sesini uzun zaman önce unuttun. Sana hiç bir zaman kendi fikirlerini dile getirme özgürlüğü tanınmadı. Sana itaat etmen, büyüklerinin sana söylediği her şeye evet demen gerektiği öğretildi. Sana öğretmenlerinin ya da dini liderlerinin söylediklerini yapman öğretildi. Kimse senden kendi sesini arayıp bulamanı istemedi, kimse sana, "kendi sesin var mı, yok mu ?" diye sormadı.

Böylece sesin bastırıldı. Diğer sesler çok yüksek, çok talepkar, çünkü onlar emirdi ve sen onlara, kendine rağmen uymuştun. Bu taleplere uymak gibi bir niyetin yoktu, bunun doğru olmadığını görebiliyordun. Ama sen saygı görmek, kabul edilmek ve sevilmek için itaat ettin.

Doğal olarak içinde tek bir ses eksik; içinde tek bir kişi eksik ve bu sensin; onun dışında herkes orada. Ve kalabalık seni deli ediyor. Çünkü bir ses, "Bunu yap" derken, diğer bir ses, "Bunu asla yapma ! O sesi dinleme !" diyor. İkiye bölündün.

Tüm kalabalık geri çekilmeli. Bu kalabalığa şöyle denmeli, "Şimdi lütfen beni yalnız bırakın !". Dağlara ya da tenha ormanlara kaçan insanlar, aslında toplumdan kaçmadılar; onlar içlerindeki kalabalığı susturabilecekleri bir yer aramaya çalıştılar. Ve içlerinde yer edinen insanlar, oradan ayrılmaya pek de istekli değiller.

Ama eğer kendi başına bir birey olmak istiyorsan, eğer içindeki bu süregelen çatışmadan ve kargaşadan kurtulmak istiyorsan, o zaman onlarla vedalaşmalısın, senin saygıdeğer babana, annene ya da büyükbabana ait olsalar bile. Bu seslerin kime ait olduğunun bir önemi yok. Tek bir gerçek var; bunlar senin sesin değil. Bunlar, kendi zamanlarında yaşamış insanların sesleri ve geleceğin nasıl olacağına dair hiçbir fikirleri yok. Çocuklarını kendi tecrübeleriyle doldurdular; onların tecrübeleri, bilinmeyen gelecekle eşleşmeyecek.

Onlar çocuklarının bilgili, aklıselim olmasına yardımcı olduklarını düşünüyorlar. Ve böylece yaşamlarının daha kolay ve daha rahat olacağını. Ama yanlış yapıyorlar. Dünyadaki tüm iyi niyetleriyle, çocuklarının doğallığını, bilincini, kendi ayakları üzerinde durma ve atalarının hakkında hiçbir bilgiye sahip olmadıkları yeni bir geleceğe tepki verme becerilerini yok ediyorlar.

Her çocuk yeni fırtınalarla karşılaşacak, yeni sorunlar yaşayacak ve tepki vermek için tamamen yeni bir bilince ihtiyacı olacak. Ancak o zaman tepkisi üretken olabilir, ancak o zaman başarılı bir yaşam sürebilir, sadece uzun süren bir çaresizlik değil, son nefese kadar giderek derinleşen bir dans. Ölüme de dans ederek, sevinçle adım atar.

Sessiz ol ve kendini bul.

Sen kendini bulmadıkça, kalabalığı defemek çok zordur, çünkü o kalabalıktaki herkes, "Ben senin gerçek benliğinim" der. Ve senin kabul etmek ya da karşı çıkmak gibi bir şansın yoktur.

O yüzden kalabalıkla mücadele etme. Bırak, onlar kendi aralarında didişsinler. Kendi aralarında didişmekte oldukça başarılılar. Sen de bu sırada kendini bulmaya çalış. Ve kim olduğunu anladığın anda, onlara evi terk etmelerini söyleyebilirsin. Aslında olay bu kadar basit! Ama önce kendini bulmalısın.

Bu noktaya vardığında, kendilerini üstad olarak tanıtan tüm o insanlar dağılmaya başlayacak. Sadece geçmişin yüklerinden arınmış, geçmişi geçmişte bırakmış, orjinal, bir aslan gibi güçlü ve bir çocuk gibi masum olan kişi yıldızlara, hatta yıldızların da ötesine ulaşabilir; onun geleceği altındır.

Bütün dünyayı değiştirmene gerek yok; sadece kendini değiştir ve tüm dünyayı değiştirmeye başlamış olacaksın, çünkü sen dünyanın bir parçasısın. Tek bir insan bile değişse, bu değişim binlerce insana ulaşacak. Tamamen yeni bir insanlık türünün doğmasına sebep olacak bir devrim için tetikleyici olacaksın.

OSHO - Değişim ( İnsanlık için en büyük mücadele)

Hiçbir şey için asla çok geç değildir ya da benim durumumda...

İstediğin kişi olmak için çok erken değil...


Zaman sınırı yoktur, istediğin zaman başlayabilirsin...

Değişebilir ya da aynı kalabilirsin... Bunun bir kuralı yoktur...

En iyisini ya da en kötüsünü yapabiliriz...

Umarım, sen en iyisini yaparsın...

Umarım, seni şaşırtacak şeyler yaşarsın...

Umarım, daha önce hiç hissetmediğin şeyler hissedersin...

Umarım, değişik bakış açıları olan insanlarla tanışırsın...

Umarım, gurur duyacağın bir hayatın olur...

Öyle olmadığını anlarsan,

UMARIM en baştan başlayacak gücü bulursun....

"Eric Roth"

Düşün…

Kim üzebilir seni, Senden başka..?

 Kim doldurabilir içindeki boşluğu, Sen istemezsen..?

      Tükettirme içindeki yaşama sevgisini…

İstediğiniz şeyleri hızlandırmanın 12 yolu

1) İsteyin. Size yardım sunanlardan yardım istemelisiniz. (melekler, rehberler vs). İstemekle, iletişim ve rehberlik için kanal açarsınız.

2) Meditasyon yapın. Bu çoğu zaman spiritüel büyümenin en hızlı yoludur.

3) Bağışlayın. Hemen hemen herkes bir şey için birini bağışlamaya gereksinim duyar (Kendisini bile). Bağışladığınız zaman oluşturulmuş karmayı ve salıverilmeye gereksinim duyulan diğer şeyleri salıverirsiniz.

4) Beden çalışması. Bedeninize doğru davranın ve titreşiminizi yükseltin. Bu başka her şey ile birlikte çalışır.

5) Öğretmenler. Öğretmenlerinizi kazanın. Çalışmayı yapmaya istekli olduğunuzu ve misyonunuzu gerçekleştirmeye hazır olduğunuzu bilsinler.

6) Kanallık yapın. Yüksek benliğinizden, ruhsal rehberlerden ve en yüksek hayra hizmet eden diğerlerinden gelen bilgi ve bilgeliğe kanal olun.

7) Şimdi. Geçmişin anılarında, geleceğin hayal vizyonlarında yaşamayın. Tamamen anda yaşayın.

8) Tezahür ettirin. Realitenizi olmasını istediğiniz şekilde yaratın. Eskiyi temizleyin ve bir vakum yaratın, yaşamınıza yeni şeyler tezahür edebilir.

9) İzin verin. Şeylerin doğal olarak ortaya çıkmasına izin verin. İman sahibi olun. Güvenin.

10) Kutsayın. Her anı ve her durumu kendi mükemmelliği içinde kutsayın.

11) İmgeleyin. Taç çakranızdan bedeninize beyaz ışığın girdiğini ve özünüzü saf, güçlü sevgi dolu enerji ile doldurduğunu imgeleyin.

12) Sevin. Koşulsuz Sevgi içinizdeki güzelliği, sizinle temas eden herkesle paylaşmanın yoludur. Zor bir duruma Sevgi getirin ve onun pozitif şekilde dönüştüğünü izleyin.

"Andrew Lutts"

Yaz aylarının kitaplarla ayrı bir ilişkisi vardır gibi gelir bana...

 

Kışın başkadır. Sıcak battaniye altında, elinde bir fincan kahve, şanslıysan dışarıda sağnak bir yağmur alır götürür seni satır aralarına…

Ama ya yazın, işte o tatlıdır, canlıdır. Balkonunda, bahçende, denizin kenarı-kumsalın köşesinde, velhasıl güneşi gördüğün her yerde içinde ki doğal coşkuyu paylaşır seninle.

Bu yaz diğer yazlardan farklı geçiyor benim için. Yıllardır alışılagelmiş rutin tatillerimi yapmıyorum. Şuan rutin dışı bile bir tatil planım yok. Plan yapmaya çalıştığımda da bir şey çıkıyor ve öteleniyor. Olsun…

Değişik, garip bir süreç yaşıyorum…  Anlayamadığım, anlatamadığım hisler kolkola girmiş halay çekiyor içimde… İşte hal böyle iken yeni kitap almak yerine, eskilerde ne varmış diye kitaplık fareliğine soyundum.

Önceden okumuş olduğum birkaç kitabı yeniden okurken “neden olmasın” fikriyatı düştü zihnime. Bloğun “kitap öneri” kısmında, sevdiğim kitapların açılımını-özetini paylaşıyorum ama yaz için bir kitaplık listesi fikri de fena değil sanki :) Evet, fena ya da değil aklıma düştü bir kere ve size farkındalık dolu bir yaz geçireceğine inandığım bir liste hazırladım. Okuduklarınızı ve sizde bıraktığı hisleri de bana yazarsanız kaymaklı kadayıf gibi olur :) Tatlı sevdiğimden değil de, kitaplar hakkında sohbete bayılıyorum.

İşte Listemiz;

-    Tanrılar Okulu & Stefano Elio D.Anna
-    İnsan Olmanın Psikolojisi & Abraham  H.Maslow
-    Buda’nın Öğretileri & Dhammapada
-    Ruhun Gücü & John Holland
-    Az Seçilen Yol & Scott Peck
-    Kendimizle Barışmak & Dalai Lama
-    Rüyalar Tesadüfler Hayaller & Robert Moss
-    S*ktir Et & John C.Parkin
-    Tantra – Spiritüellik ve Cinsellik & Osho
-    Korku & Osho
-    Yaratıcı imgeleme & Shakti Gawain
-    M.S 2150 & Thea Alexander
-    Işığın Savaşçısının El Kitabı & Paulo Coelho
-    Akra’da Bulunan El Yazması & Paulo Coelho
-    Hac & Paulo Coelho
-    Brida & Paulo Coelho
-    Simyacı & Paulo Coelho
-    Elif & Paulo Coelho
-    Beyaz Kitap & Ramtha
-    Tanrı İle Sohbet (tüm seri) & Neale Donald Walsch
-    Bir Çift Yürek & Marlo Morgan
-    Eşruhların Dansı & Brian L. Weiss
-    Yüreğinin Götürdüğü Yere Git & Susanno Tamarro
-    Şimdinin Gücü & Echart Tolle
-    Şimdinin Gücü Uygulama Kitabı & Echart Tolle
-    Dinginliğin Gücü & Echart Tolle
-    Düşüncenin İyileştirici Gücü & Louise L.Hay

Yaz bitimi birde kış kitap listesi ile aranızda olurum :)
Hulya

Her şey göründüğü gibi değildir...

Yıllar önce bu kitabı bir arkadaşımın önerisi ile almış ve bir solukta okumuştum. Hayata dair, insana dair, ilişkilere dair, olanlara dair, kayıplarıma dair anlamlandıramadığım, canımı acıtan birçok konuya bir ışık getirip, arayışlarımızın-sorularımızın benzerliğini ortaya koyup, farkındalığımı yükseltmişti. Beni büyülemişti.

Geçirdiğimiz günler yoğun enerjilerin, değişim rüzgarlarının, uyanışların olduğu zamanlar. Ben de herkes gibi, herkes kadar etkileniyorum. Olan her ne varsa hepimizin hayrına olduğunu bilsem de, kafamın karışmasına engel olamıyorum bazı günler. İşte bu süreçte elime ne alsam okuyamaz, yoğunlaşamaz haldeyken içimden bir ses beni yeniden bu kitaba yönlendirdi. Benim için özel kitapları, farklı zamanlarda yeniden okumayı severim. Algıma sorunum olduğundan değil tabii :) Geçmiş bir zamanda beni farklı şekilde etkileyen bir kitap, başka bir zamanda başka etkiler yaratabiliyor.

Anlamaya çalışıyoruz, anlaşılmak istiyoruz, anlamlandırmaya çalışıyoruz, bazen de her şeyin içinde kayboluyoruz. Bazen pes ediyor, kendimizi “kader”e teslime diyoruz.

"Kitabımızın kahramanı Michael Thomas’ta hayatının zorlu süreçlerinden birini yaşıyorken; anne ve babasını yakın zamanda kaybetmişken, sevdiği kadın tarafından terk edilmişken, sevmediği bir işte çalışırken, ekonomik olarak sıkıntı içindeyken, kendini sosyal yaşamdan ve insanlardan soyutluyor. İçinde bulunduğu depresyonun farkında olarak, mutsuz hayatına devam ediyor. Ta ki davetsiz bir misafir evine hırsızlık için girip, onun hayatının gidişatını değiştirene kadar."

Hastanenin acil servisinde yatarken, verilen ilaçlarla uyutulurken Michael kendini bir vizyonun içerisinde buluyor. Bir insan olarak en çok istediği şeyin ne olduğu ona sorulduğunda; yuva’ya dönmek istediğini söylüyor. Yuva’ya dönerek elde etmek istediği şeyi şöyle tanımlıyor. “ Sevilmek ve çevremde sevgiyi hissetmek istiyorum. Huzurlu bir biçimde var olmak istiyorum. Çevremdekilerin endişelerine ve önemsiz, saçma ilişki ve etkileşimlerine maruz kalmak istemiyorum. Para konusunda tasalanmak istemiyorum. Azad edildiğimi hissetmek istiyorum. Yalnızlıktan bıktım, evrende ki diğer varlıklar için bir anlam ifade etmek istiyorum. Bir nedenden ötürü var olduğumu bilmek, semavi alemde ki görevimi yapmak ve Tanrı’nın planının doğru ve uygun bir parçası olmak istiyorum. Önceki gibi bir insan olmak istemiyorum.” Michael’in yuva tanımı bu şekilde. İstekler ve cümleler size de tanıdık geliyor mu?

Ve kahramanımızın yolculuğu başlıyor…

Tam olarak nereye gittiğini bilmemekle birlikte yola çıkan Michael, sezgilerine güvenerek ilerlerken, onu hayli şaşırtan bir yolculuk ile ilk ev’e Haritalar Evine ulaşıyor. Burada sevginin gerçek farkındalığını tüm hücrelerinde hissediyor. Yoğunluğunu, gücünü.

Michael yaptığı şeyin doğru olup-olmadığından emin olmak istediğinde aldığı cevap onu rahatlatıyor. “Ruhun işleyişi muhteşemdir. Ve insan aydınlanmasının ön koşulu şudur; Önce kendin için gerekli gördüğün şeyi yap. Seçtiğin yolculuğa tek başına çık. Bu yolculuğun onuru çevrende ki insanlara aynı anda yansıyacaktır. Çünkü bir kişinin niyeti, her zaman birçok kişiyi etkiler.”
Tam olarak anlamamış olsa da, Michael yaptıklarının başkalarını etkileyeceğini ve onlara aynı kararı verme fırsatı yaratacağını bir şekilde hissediyordu.

Ve Michael’a bu evde yaşam haritası verildiğinde şaşkınlığı bir kat daha artıyor çünkü harita sadece an’lık bir harita. O anda nerede olduğunu gösteren bir harita. Yolculuğunun ilerleyen zamanlarında bunun ne kadar değerli olduğunu yaşayarak fark edecektir. Ve yine aynı cümle; “HERŞEY GÖRÜNDÜĞÜ GİBİ DEĞİLDİR.” Michael bu cümleyi daha çok duyacak ve zamanla ne demek olduğunu anlayacaktır.

Bu ev’de ki çalışması bittiğinde Michael yeniden yola koyuluyor ancak içerisinde bir huzursuzluk taşıyor. Bu huzursuzluk, takip edildiği ve gözlendiğinin sezgileri ile doğruluğunu hissettiriyor. Bir yol ayrımına geldiğinde, ne yapacağını bilemezken aklına haritası geliyor ve anlık olan bu harita ile hangi yoldan devam etmesi gerektiğini görüyor.

İkinci ev’e Armağanlar ve Aletler Evine geliyor. Sorduğu ilk şey ise takip edildiğinin doğru olup-olmadığı oluyor. Evet, takip ediliyor ve evet onun burada olma hakkı olduğu kadar onu takip eden varlığında orada bulunma hakkı oluyor. Bu varlığın ona zarar vermek için takipte olduğunu hissediyor.

Michael burada düşüncelerini gerçekten enerji yaratacak biçimde nasıl şekillendireceğini öğreniyor. Kendi realitesini kontrol etmeyi. Hakettiği ve planladığı durumlara ulaşması için, içsel ruhsal hissediş ve bilişleri kullanmayı. Ve çok daha fazlasını. Michael’in her öğrendiği yeni bilgi ile varoluş titreşimi ve oluş hali değişiyor, şekilleniyor. Kapalı yerlerde yaşadığı panik duygusunun bir karmik örtü olduğunu, bunun temizlenmesi ile geçmiş yaşamlardan bu yaşama getirdiği birçok deneyimin temizlenmesi olduğunu öğreniyor bu duygusundan özgürleşiyor.

Michael’e gerçeğin kılıcı, bilginin kalkanı, ruhun zırhı hediye ediliyor ve bunları nasıl kullanacağı öğretiliyor. Tüm bunlara uyumlanıyor ve titreşimi gittikçe değişiyor.

Ve Michael yoluna devam ederken büyük bir fırtına ile karşılaşıyor. Ona armağan edilenler sayesinde zarar görmeden kendini koruyabiliyor ve anlık haritasının gösterdiği bir mağaraya sığınıyor. Onu ısrarla takip eden varlık, yılmadan onu yakalayacağı anı düşlüyor.

Fırtına geçtikten sonra üçüncü ev’e Biyoloji Evine ulaşıyor.
Michael yuvaya yolculuğun bazı bölümlerden oluştuğunu iyice anlıyor. Önce gitmeye niyet etmesi, sonra hazırlık dönemi, kendini keşfetme ve geçirmesi gereken değişimlerin oraya gitmesi için gereken değişiklikler olduğunu fark etmesi. Son olarakta; genel-görüşe uyumlanabilmek için, işlerin işleyiş biçimini inceleyip öğrenmesi. Michael bu ev’de  ise rüyaları, bedenin ihtiyacı olanlar, cinsellik gibi birçok konuda yeni bilgiler edinerek, şimdiye kadar bildiklerinin “göründüğü gibi” olmadığını yeniden fark ediyor.

Dördüncü ev’e doğru yolunda ilerlerken onu huzursuz eden bu varlığı şimdi daha yakınında hissediyor. Bir şekilde ona zarar vermek için uygun zamanı kolladığını ve o zamanın yaklaştığını biliyor. Yinede kararlılıkla ve kendine inancı ile bir sonra ki ev’e Sorumluluk Evine ulaşıyor.

Michael burada, ilk anda kendini inanılmaz derecede anne sevgisi ile sarmalanmış hissediyor. Aynı zamanda bu ev’de çocukluğundan itibaren tüm yaşamı ile yeniden yüzleşiyor. Bu onun için pek kolay olmuyor. Özellikle geçmişinde iyi hisler beslemediği kişilerle yaşadıkları onu yalnız, umutsuz bir hayat kurbanı gibi hissettiriyor.

Ama Michael kararlıdır, o yuvaya ulaşmaya niyet etmiştir ve hiçbir şeyin onu yeniden depresyona sokmasına izin vermeyecektir. Gücünü hissettiği anda cevaplar onu bulacaktır. Enkarne olmadan önce imzaladığı, öğrenim ve gelişim potansiyellerini oluşturan kontratları, ona zarar verdiği ve canını acıttığı insanlarla bu kontratları yaptığı ve her iki tarafında bu gelişimi destekleyecek şekilde rollerini yerine getirdiğini hissedecektir. Her insanın dünya’ya gelip-gitmelerinin kendi bildiğinden çok daha yüce bir amacı olduğunu anlayacaktır. Ve tabii yaşamında ki her şeyden, doğrudan doğruya kendisinin sorumlu olduğunu öğrenecektir. HERŞEY GÖRÜNDÜĞÜ GİBİ DEĞİLDİR.

Michael kendisini en çok şaşırtan bilgiyi şöyle anlatıyor; 

"İnsanlar aslında Tanrı’nın parçalarıydılar. Ancak bizzat yerküre’nin ruhsal veçhelerini ve titreşimini değiştiren bir öğrenim sürecini gerçekleştirmek için gezegende, bu gerçeği bilmeden yaşıyorlardı. İnsanlar realitenin öz dokusunu her nasılsa değiştirebilecek varlıklardı. Onlar çok büyük ölçekte olup-bitenleri değiştirebilirlerdi ve bu bütünüyle birlikte planladıkları derslerde –dünyada öğrenilen derslerde- merkezleniyordu. İnsan kutsaldı…"

Michael beşinci ev’e ilerlerken tüm zorluklara rağmen, yolculuğun en azından eğlenceli olduğunu fark ediyordu. O yürekten sevildiğini hissediyordu. İşte şimdi beşinci ev’e İlişkiler Evine ulaşmıştı. Bir önce ki evde kontratları öğrenmişti, şimdi ise oyuncular arasında ki ilişkiyi anlaması gerekiyordu. Michael bu yaşamında annesi, babası olarak tanıdığı varlıklar ile karşılaşır. Onlar ile arasında ki “aile” bağlarının düşündüğünden ve bildiğinden çok daha derin boyutlara dayandığını öğrenir. Onları erken yaşta kaybetmesinin, kendi aydınlanması için bir katalizör olduğunu, ağır karmik bir ders olarak yaşadığını öğrenir.

Michael aldığı ders ile şuan burada oturduğunu anlamıştır. Yaşamında rol almış tüm oyuncular tek tek Michael’in karşısındadır. Yaptıkları açıklamalar, ilişkilere tamamen yeni bir perspektif kazandırmıştır. Özellikle anne ve babasının kaybına neden olan “sarhoş sürücü” ile karşılaşması. O etkilenmişti. Ama üzgün ya da kırgın değildi artık…

Michael’in düşündüğü şuydu;

"Eğer en başından karmik enerjiyi, kontratları biliyor ve anlıyor olsaydı, en duygusal deneyimler karşısında bile çok huzurlu bir anlayışa ve duruşa sahip olabilirdi. Bu da onun bu gezegende yaşamış en iyi insan olmasına yardımcı olurdu. Bu insanların karanlıkta olup ta, ışığı yine de keşfedip-keşfetmeyeceklerini görmek gibi bir dersti…"

Bir sonra ki ev, Sevgi Eviydi. Burası, hastane de yatarken ilk vizyonunu deneyimlediği yerdi..! Şimdi yola devam etmeye dair kararlılığı bu evde sınanacaktı. Bu onun için düşündüğünden çok daha zor bir sınama olacaktı…

Ve son olarak yedinci ev’e gelmeden Michael, onu takip eden varlıkla (aslında kendisinin bir parçası olan varlıkla) karşılaşacaktır. Bu karşılaşma sonucunda Michael son ev’e ulaşabilecek miydi? Peki ya YUVA? Michael yuva’ya ulaşabilecek miydi?

Eğer sizde buraya kadar olan kısımda, içinizde size dair bir şeyler bulduysanız; Bu müthiş kitabı okumanızı öneriyorum. Sizinde hayatınızda önemli bir yeri olacağını hissediyorum.

Hulya

Dokuz Kehanet HAYATI tanımlayan, dokuz anahtar ile açılan, gizemli bilgilerden oluşan bir kitap. 

Yazarı James Redfield. İlgi alanınız ne olursa olsun; çoğu kişiye hitap edeceğini, yaşama dair sorularına cevap bulacağını düşünüyorum. Kitap'ta Peru yağmur ormanlarında bulunan el yazmalarında ortaya çıkan bu bilgilerden yola çıkarak hayatımızda hala meydana gelen olaylarla nasıl bağlantı kurabileceğimiz anlatılıyor. Bu kitabın yayınlanmasından sonra, dünyanın geleceğinin tekrar gözden geçirilmesi gerektiği ortaya çıktı. Kitap aynı zamanda eski bilgilerin insanı ne derece etkilediğini, hayatta bulunmamızın nedenini berraklıkla algılayabileceğimizi de öğretiyor. Bahsi geçen öğretilerin sağladığı yepyeni enerji ve iyimserlik, yarınlara çok daha sağlıklı adımlar atmamızı sağlayabilir.

İşte kitaptan alıntılar...

1. Bilgiler birbirini izler
Rastlantılara dikkat et. Bu rastlantılar bize yaptığımız her şeyin altında daha başka şeylerin, ruhsal bir şeylerin yattığını farkettirir. Rastlantıları ciddiye aldığımız zaman birinci bilgi oluşuyor. (Ben "rastlantı" diye birşeyin olmadığını defalarca deneyimledim)

 2. Gerçeklerin farkındalığı
Neden yaşıyorsun? Bunu cevapla. Dünya sadece ruhsal ve mistik anlamda çalışır. Maddesel olanaklarla hayatta kalabileceğimize inandığımız için. Bunu sağlamak için yerimizi sağlamlaştırıp, güvenliğimizi korumaya çalışırız ve tüm dikkatimizi evrenin kontrolüne odaklarız. Oysa şimdi ruhsal uyanış ve açıklığımız sayesinde gerçeklerin farkına varmaya başladık.


 3. Yaşama yepyeni bir bakış açısı
Fizik, evreni tek ve saf bir enerji olarak tanımlamakta ve bu enerjinin her nasılsa düşüncelerimize yanıt verdiğini söylemektedir. Düşüncelerinle şekillenen yaşamını farket.


 4. Yaşamda enerji kısıntısı ancak daha yüksek bir kaynakla bağlantı kurduğumuz zaman tedavi edilebilir
Biz ona karşı açılabilirsek, evren bütün gereksinimlerimizi sağlayabilir. Enerjiyi önce besinlerden alırsın. Yiyeceklerden aldığın enerjiyi tümüyle özümseyebilmek için, önce yediklerini beğenmelisin. Lezzet bu işin anahtarıdır. Lezzetin tadına varmalısın.Yemekten önceki ve sonraki duanın sebebi de budur. Farkındalığı sağlar. Sadece yiyecek bulduğumuza şükretmek için dua etmeyiz, vücudun besindeki enerjiyi iyice özümsemesi için de dua ederiz.

Yemek yemeyi bir deneyim haline dönüştürmek gerekir. Yemek yemek ilk adımdır, bu yolla kişisel enerjinizi arttırdıktan sonra, diğer nesnelerdeki enerjilere karsi daha duyarlı olabiliyorsun ve bundan sonra yemek yemeden bu enerjiyi özümsemeyi öğreniyorsun.
Çevremizdeki her şey enerjidir.  Ne var ki; hepsinin türü değişiktir. İşte bu yüzden bazı  yerler enerjiyi diğer yerlerden daha fazla artırır.  Bu senin şeklinin uyumuna bağlıdır. Önce enerji alanlarını görmeye başlıyorsun.

Bunun için;

• Dikkatini çevreye yönelt.

• Enerji  ile dolmaya başlayınca, çevrendekilerin nasıl göründüklerine bak.

• Bunu gördüğün her varlığı göz önüne getirerek yap.

• Eşsiz güzellikleri özümse.

• Bitkilerin ışımaya basladığını düşün.

• Ne kadar uzakta olursa olsun, her şeyin yakınında olduğunu hisset, dokun, baglantı kur.

• Nefes al ve enerjiyi içine çek. Bu noktada hissettigin Sevgidir. Bunun için kendini zorlamaya gerek yok, o kendiliğinden ortaya çıkar. Sevginin içine girmesine izin ver. Nesnelerin (sadece nesnelerin değil aynı zamanda bunu insanlar içinde yapabilirsin) güzelliklerini, eşsizliklerini takdir edince enerji alıyorsun, hislerin sevgi düzeyine yükselince, gönüllü olarak enerjini geri veriyorsun. Bu mistik bir deneyimdir ve bunu kısacık bir anda yakalayabilirsin. Bu herkesten ileriye sıçrayabilmek ve geleceğe göz atabilme durumudur. Bu durum ne yazık ki uzun süre korunamaz.

5. İnsanlar diğer insanları kontrol altına alıp, düşüncelerine hükmederek, enerjilerini çalmak eğilimi gösterebilirler
Enerjimizin kesildiğini ve ondan yoksun kaldığımızı hissettiğimiz zaman bazen hepimiz ayni şeyi yaparız. Bilinçli ya da bilinçsiz olarak. İnsanları  ve durumları kontrol ederek enerjinin sana doğru akışını sağlamak için, dramalar yaratırsın.

Drama’lar söyle sıralanır;


Acındırma
Korkutma
Sorgulama
Mesafe koyma

Mesafeli dramada, esrarengiz ve gizemli bir görünüm kazanıyorsun, kendi kendine ihtiyatli davrandığını  söylüyorsun  ama aslında bu dramanın içine başkasını çekip,  sana ilgi göstermesini ümit ediyorsun.  Ardından birisini bu dramanın içine çekince, açık davranmıyorsun ve gerçek duygularını anlamaları için karşındakileri zorluyorsun.  Onlar senin gerçek duygularını anlamaya çabalarken, fazlasıyla ilgi gösterip,  tüm enerjilerini sana yolluyorlar. Nedenli esrarengiz davranıp, nedenli  ilgilerini çekersen, daha fazla  enerji  alırsın.

Mesafeli insanlar sorgucu insanları yaratıyorlar, aynı şekilde sorgucu da insanları mesafeli yapıyor. Korkutucu da acındırma durumunu yaratıyor.

6. Geçmişi berraklaştırmak istiyorsan, bireysel yollarla çocukluğunda öğrendiklerini kontrol et
Dramaların farkında ol. Bunlardan bir kez kurtulduğunda, kendini daha yüksek seviyedeki evrimsel kimliğinde bulursun. Gözünü açıp gerçek kimliği bulmak gerekir. Başka bir amacın peşinde koşan diğer bir insanla birlikteliği oluştururlar. Burada önemli olan, enerji ile her doluşta hayatı daha ileriye götürecek bir rastlantı  meydana gelir ve bu düzeydeki enerji içselleştirilir. Böylece daha yüksek titreşimlerde varlık sürdürülür.

İnsanlar evrimlerine böyle devam ediyorlar.
Şimdiki süreçte bunun hızlandırılması gerçekleşecek.
Bir kez hayatın ne olduğunu anlamak bu noktada önemli.

7. Belirli düşünceler, bize rehberlik etmek için aklımıza gelirler. Nesneler bilinçli olarak dikkatimizi çekerler
 Yedinci bilgi düşlerden söz eder. Düşlerle, kendi hayat öykümüzü kıyaslamamızı söyler. Bu bilgi bizim gerçekleştirdiklerimizden daha çok düşüncelerimiz olduğunu söyler. Bunları fark etmemiz için, iyi bir gözlemci olmamız gerekir. Aklımıza bir düşünce geldiği zaman “neden” diye sormalıyız. Şimdi neden bu düşünce aklıma takıldı? Yaşam sorunumla bunun ne ilgisi var? Gözlemci durumuna geçince, her şeyi kontrol etme gereksiniminden de kurtuluruz. Ve bu bizi evrenin akışının içine sokar.

Bu noktada olumsuz düşünceler aklımıza gelince “ne olur” sorusu sorulabilir.
Kötü bir şey olacağından korkmak, sevdiğimiz birinin acı çekmesi ya da çok istediğimiz bir şeyi elde edememek gibi sorunlar aklımıza takılırsa “ne olur”?

Yedinci bilgi; korku imajları belirir belirmez engellenmelidir. Ardından da aklımıza iyi düşünceler getirmeliyiz der. Kısa bir süre sonra olumsuz görüntüler hemen hemen hiç belirmezler.
Seziler hep olumlu konularda olmalıdırç eğer olumlu imajlardan sonra olumsuz imajlar belirirse, bunları kesinlikle ciddiye almak gerekir. Buna göre, örneğin; eğer aklına kamyon kazası geçireceğin gelmişse ve biri seni kamyonla bir yere götürmeyi teklif ederse reddetmelisin der.

 8. Diğerleriyle kurulacak ilişkilerde enerjiyi kullanmanın yolu, enerjiyi nasıl yansıtacağın ve başkalarına bağımlılıktan kaçınmak gerektiği konuları anlatılıyor.
Özellikle çocuklarla kurulan ilişkilerde, onların hatalarını sürekli düzeltmenin onların enerjilerini tüketmek olduğu belirtiliyor. Çünkü bu durum onlarda kontrol dramaları yaratıyor.

Sekizinci bilgi bize, gelişmeye başladığımız ilk andan itibaren otomatik olarak karşı cins enerjisi almaya başladığımızı hatırlatır. Bu doğal olarak evrenin enerjisinden gelir.
Ancak burada dikkatli olmamız gerekir çünkü bir başkası gelip bu enerjiyi doğrudan bize vermeye kalkınca, biz hemen gerçek kaynakla bağımızı keseriz ve sonra gerileme başlar.

"Bu nokta da Aşk’tan da söz etmeliyiz. Aşk olduğunda, iki kişi bilinçli olarak enerjilerini birbirlerine verirler ve mutluluk, neşe inanılmaz derecede artar. Titreşimleri yükselir.
Ne yazık ki insanlar kısa sürede birbirlerinden gelen bu enerjiye bağlanır ve evrenden sağladıkları enerjiyi keserler. Oysa ki kişinin birbirine verecek yeterli enerjisi yoktur.
Bir süre sonra birbirlerine enerji vermeye son verip, diğerinin enerjisini elde etmeye çalışırlar ve çocukluk dramalarına düşerler. Ve sonuçta ilişki giderek yozlaşır ve güç mücadelesine dönüşür.
Aslında bu durumdan tam olarak kurtulmayı öğrenene kadar alfabede ki C harfi gibiyizdir. Karşı cinsten kolay etkileniriz, onun yarım kalmış dairesi gelir bizimkiyle birleşir. Birbirimize enerji akıtmaya başlarız, gerçekte ise kendi dışında diğer yarısını arayan bir başka insanla birleşmiş oluruz.
Karşı cinsten birine bağımlı olmamızın nedeni, karşı cinsin enerjisini elde etmek istememizdendir. Halbuki, içimizde ki kaynaktan aldığımız mistik enerjinin hem dişil hem eril yönü vardır.
kendi içerisinde dişil ve eril enerjilerinin farkında olan ve bunu dengeleyen insanlar karşı cinsin enerjisine muhtaçlık hissi duyumsamazlar. İnsan kaynağı ile bağlantı kurarken, evrensel kaynağın akışını durdurmadığımızın farkında olmalıyız."

Önce daireyi kendimiz bütünlemeliyiz.
Evren ile bağlantımızı sağlamlaştırmalıyız.
Bu zaman alır ancak bunu sağladıktan sonra yüksek ilişkiler kurabiliriz.
Böylece bütünleşmiş bir insanla romantik ilişki kurduğumuzda “süper insanı” yaratırız.
Ama bu bizim bireysel gelişimimizi engellemez.
Bu deneyime ilk başlarken, karşılıklı bağımlılık ilişkisinin ilk günlerinde duyulan iyilik ve keyfin tadını, tek başına olduğunda da çıkarmalısın. Onu içine almalısın. Bundan sonra gelişmeye başlarsın ve kendine uygun romantik ilişkiler sana ulaşır.
Gerçek enerji yansıtmasında bağımlılık ve bağımlı olma eğilimi yoktur.
Çünkü insanların ikisi de gelecek mesajları beklemektedir.
Eğer konuştuğumuz, mesaj alıp verdiğimiz kişilerin dramalarına yanıt vermezsek onların dramaları bozulur. Böylece bizde mesajı görebilme şansını yakalarız. Bunu yapabilmek için karşı tarafın oynadığı dramayı tanımlamamız gerekir. Bütün dramalar enerjiyi ele geçirmek için stratejiler uygular. Dramayı tanımlayıp söylediğimiz anda bu oyun bozulur.

Unutmamamız gereken, hayatta yolumuza çıkan herkesin bir mesajının olduğudur.
Özellikle sorunumuz olduğunuzda, yanıtları bize verecek insanlarla karşılaşırız.
Karşılaştığımız her insanın bize mesajı vardır. Tesadüfi rastlantılar yoktur. Ama bu rastlantılara nasıl yanıt verdiğimizi, bize iletilen mesajları algılayabilme derecemiz belirler.
Yolumuza çıkan biriyle o an yaptığımız sohbet, o anki sorularımıza yanıt vermeyebilir ama bu yaptığımız sohbetin bir mesaj taşımadığı anlamına gelmez.



 9. Enerji düzeyimiz arttıkça, bedenimizdeki atomların titreşimlerinin düzeyi de artar.
Kısaca farkındalığımız ve aldığımız mesajlara bakışımız arttıkça, ruhumuzu arındırıp hafifleriz.

Mutlu olduğunuzda, mutluluğu yaşayan sadece kendiniz değilsiniz...

• Sevgi dolu olduğunuzda, sevgiyi yaşayan sadece kendiniz değilsiniz. 

• Barış ve huzur içinde olduğunuzda, barış ve huzuru yaşayan sadece kendiniz değilsiniz. 

• Mevlana olduğunuzda, Mevlanalığı yaşayan sadece kendiniz değilsiniz. 

• Siz bir yandan bunları yaşarken; bir yandan da farkında olmadan, evrenin enerjisini yükselterek, pek çok insanın hayatını etkiliyorsunuz. 

• Yaşadıklarınız ile oluşan düşük veya yüksek frekanstaki enerjiniz ile; Siz farkında olsanız da olmasanız da, inansanız da inanmasanız da, görsenizde görmeseniz de, toplu bilinçteki yaşam enerjisini fazlası ile etkilemektesiniz.

Kanadalı Doktor David Hawkins araştırmalarının sonucu vardığı değerler şöyledir;

• Pozitif ve herşeyi olduğu gibi kabullenen mutlu bir insanın yaydığı enerji, 90.000 insanin yaydığı düşük enerjiyi dengelemektedir.

• Sevgiyi gerçek anlamda yaşayan bir insanın yaydığı enerji, 750.000 insanin yaydığı düşük enerjiyi dengelemektedir.

• Barış ve huzur içinde yaşayan bir insanın yaydığı enerji, 10 milyon insanin yaydığı düşük enerjiyi dengelemektedir.

• Mevlana'lığı yaşayan bir insanın yaydığı enerji, 70 milyon insanin yaydığı düşük enerjiyi dengelemektedir.

• Peygamber, Buddha seviyesinde yaşayan bir insanın yaydığı enerji ise tüm insanlığın yaydığı düşük enerjiyi dengelemektedir.

• Bugün; Peygamber, Buddha veya Mevlana olmasanızda, 90 bin insanı MUTLU etmeye ne dersiniz..?

"Alıntı"

Evrenimizin göz kamaştıran ışık yelpazesi içinde, Gerçekten hayret uyandıran şeyler oluyor bu gezegen'de. 

Binlerce yıldır ilk defa bir şansımız hakikatten var. Barış, Huzur için, muhteşem Özgürlik hissi. Zamanı geldi. UYAN…

Binlerce yıl boyunca Barış’ı aradık. Ancak şimdi anladık ki, Barış sadece bizlerin içsel huzura ulaştığı yerde yerleşecektir.

İnsan zihninde ki her düşünce, bir elektromanyetik dalga yayar. Etkisi ölçülebilen bu dalga, tam kalbimizden yaşadığımız dünya’ya yayılır. İnsan kalbinin bedende ki en güçlü jeneratör olduğu belgelenmiştir. Bu önemli. Çünkü bizler her şeyin beyinde olup-bittiğini düşündük.

Beyinde hem elektrik hem de manyetik alana sahiptir. Ama kalp ile karşılaştırıldığında her iki alanda da çok zayıftır. Kalbin elektrik alanı, beyinden 100 kat daha; manyetik alanı ise 5000 kat daha güçlüdür. 5000 KAT… Bunun önemli olmasının nedeni, bildiğimiz fiziksel dünyanın bu iki enerji alanından oluşmasıdır. Elektrik, manyetik alanlar. Bugün okuduğumuz fizik kitapları bize der ki; Eğer atomun elektrik ya da manyetik enerji alanlarından herhangi birini değiştirebilirsek,  bunu yaptığımızda atomun kendisini yani bu dünyada ki bedenimizi oluşturan maddeyi değiştirmiş oluruz. Ve öyle de görünüyor ki; İnsan kalbi bu iki alanı da değiştirebilecek yapıda yaratılmıştır.

Ve kalbimiz bu iki enerji alanını da hem elektrik hem de manyetik alanın her ikisi de bu dünyada ki bedenlerimizde değişebilir. Bunu kalbimiz ile yüreğimiz arasında oluşturduğumuz duygulara göre yapar. Her şey sadece titreşen ses dalgaları. Ses şekli yaratır. Her düşünce güçlü bir bilgi dalgası gönderir. Böylece etrafımızda ki dünya şekillenir. Her farklı düşünce, farklı bir frekans yayar. Olumlu düşüncenin suya etkisi, olumsuz düşüncenin suya etkisi farklıdır. Buradan etkiyi somut olarak görebiliyoruz.


1993’te şiddet suçlarını azaltmak için, toplu meditasyonun etkileri üzerine yapılan bir çalışmanın hayret uyandıran sonuçları, dünyanın her tarafından bilim insanlarının ilgisini çekmiştir.
Hepsi farklı özelliklerde 4000 kişi Washington ABD’ye getirilmişti ve meditasyona başlamaları ile birlikte suçlarda ki azalma inanılmazdı. O zamandan beri çalışma yüzlerce kez tekrarlanmış ve sonuçların başarısında ki artışlar hayret verici olmuştur.


Barış hakkında 300 bin kitap ve metin vardır. Bu kitap ve metinlerin her biri en azından 3 kişi tarafından okunmuştur. Yazarı ve yayıncısı dahil. Barış hakkında bir kitabı kim okumak ister ki? Biz barış’ı yaratmak istiyoruz. Barış’ın gerçek ilmini. Çünkü bilinç alanı, BİR’liğin alanıdır. Hazzın alanıdır, huzurun alanıdır. Ulaşılabilir, olası. Güçlü,  fiziksel seviyede kullanabileceğimiz nükleer güçten milyonlarca defa daha güçlü. daha fazla Barış yaratana ihtiyaç var. Bu insanlar sinir sistemlerini öyle geliştirmişlerdir ki, Barış için birer deniz feneri olmuşlardır. Barış titreşimi yayarlar. Barış, Barış, Barış. Toplu olumsuzluk grup bilincimizde doğal felaketleri bile yaratabilir.

Gözlerinizin önünden bir perde kaldırıldı. Şimdi hatırlama zamanı. Gerçekten kim olduğumuzu hatırlama zamanı...

Şöyle bir yazı vardı beni karşılayan; Lütfen Gülümseyin… Hayatın amacı deneyimlemek ve keyif almaktır…

Daha ilk anda ‘iyi gelen’ bir enerjisi var bu bloğun. Hipnoz sertifika programında tanıştığım arkadaşım Halis Bey’in bloğu kişisel gelişim ve dönüşüm konularına ilgili herkese hitap eden bir blog. 

Burada Çekim yasasından, nefes egzersizlerine, zaman yönetimine kadar birçok konuda detaylı ve açıklayıcı bilgilere ulaşmanız mümkün…
 
Teknik bilgilerin yanı sıra Halis Bey’in kişisel yazıları ve yorumları da değerli içerikleri sahip.
 
Benden tavsiyesi, sizden ziyaret etmesi :)
 
Tıklayın o zaman ;) Hls-cekim yasası
 
Hulya

" Yaşamın amacı her an sevgiyi yeniden sağlamaktır. Bu amacı gerçekleştirmek için, kişinin kendisinin yaşamını, şu anki halinden %100 kendisinin sorumlu olduğunu bilmesi gerekir. Yaşamını an be an yaratanın kendi düşünceleri olduğunu görmesi gerekir. Sorun insanlar, yerler ve durumlar değildir. Daha ziyade onlar hakkındaki düşüncelerdir. 'Dışarıda bir yerde' diye bir şeyin olmadığını anlaması gerekir. "

Dr. Ihaleakala Hew Len

Hayatınızda ki sınırları kaldırın... Yaşamın aynalarından kendinizi ÖZGÜRLEŞTİRİN…

Ho’oponopono yöntemi Hew Len ve Joe Vitale tarafından dünyaya tanıtılmış  şifa, arınma yöntemlerinden biridir... Ho’oponopono Tanrısal düşüncelerin, kelimelerin, faaliyetlerin ve hareketlerin etkisiyle içinizde ki negatif enerjilerin temizlenme sürecidir...
 
Bu tekniği sevme nedenim; öyle uzun uzadıya detaylarını bilmem gereken, uygulama sırasında zihnimin karışacağı hiçbir noktası yok. Joe Vitale - Zero Limit kitabını okurken de aynı şeyi hissetmiştim. Basitti, inanılmayacak kadar basit:) Nasıl işe yaradığını anlamam yeterliydi.  Kendime koyduğum sınırları kaldırmam için bana ulaşan bir yoldu.
 
Gelelim işleyişe; İyileştirilmesi gereken  duygular ve düşüncelerdir. Bizim içimizde yer eden bu duyguların ve düşüncelerin yansıması ile şekilleniyor hayatlarımız. Olumsuz duygular üzerine çalışacağımız bu yöntemle, duyguların temizlenmesi ve arınmasına yardımcı oluyoruz.
 

 

Bu cümleleri peş peşe, mümkünse hissederek tekrar ediyoruz. Yapmamız gereken tek şey bu :) Çalışacağınız konunun sizde ki derinliğine bağlı olarak; 15 dakika ile 1 saat arası yapılan çalışma yeterli olabilmektedir.
 
Bugün blog için bu yazıyı hazırlarken, uzun zamandır yapmadığımı fark ettim. Yazıya ara verip biraz çalıştım. Kendimi daha iyi hissediyorum. İçimde bir şeylerin değiştiğini hissediyorum. Bu değişikliğin günüme nasıl bir yansıması olacağını ise hiç bilmiyorum :)
 

Hulya

An’da olmak yatay zaman çizgisini bırakıp, 

Dikey bir çizgi oluşturup içinde varolmaktır... 

İzleyici- 
Son birkaç yıldır, bilinçli ve şimdi de olabilmek adına, spiritüel yolda olmak için önemli çabalar harcadım. Yoga, meditasyon yapıyor, spiritüel toplantılara katılıyordum. Şimdi ise insanların spiritüel konuları konuştuğunu duyduğumda, adeta geri çekiliyorum. 

Bunlardan farklı bir spiritüel şeylerin, boyutun olduğunu düşünüyorum. Kendimi çok iyi hissediyordum, haftasonları 10 saat meditasyon yapıyor ve herkese bunun ne kadar özel olduğunu anlatıyordum. Bu spiritüel hayatı tecrübe etmenin ne kadar özel olduğunu anlatıyordum. 

Şimdi ise sizin ve diğerlerinin söylediklerini dinliyor ve o “hiç kimse” gibi hissedebilmeyi diliyorum. Tüm samimiyetimle bunun içinde olup, sahip olamamak. Tüm bu sözlere aşina olsam da, çok fazla yolu tıkıyor görünüyorlar. Yani tüm bu kavramlar vs.. özel bir kişi olmaktansa, sıradan biri olmanın sevimliliğini hissediyorum. Bilirsiniz, sıradan bir kişiliğin üzerinde, spiritüel bir kişiliğe sahip olmak, sanki etrafta taşımak zorunda olduğun iki katlı sandviç gibi.. :) Ve bu sanki yolumu tıkıyor. Bilmiyorum, burada sanırım bir soru var…



Eckhart Tolle-  
Tamam, soruyu ben biliyorum. Spiritüel çalışmalarınız da biraz aşırıya kaçtınız. Şimdi de bunun reaksiyonunu yaşıyorsunuz. Çünkü, tüm o özel kişi oluşunuzdan sonra normaliteye dönmek zorundaydınız. Kendinizin ve pratiklerinizin özel oluşunu düşündünüz ve bir uca doğru orta yoldan epey uzaklaştınız. Şimdiyse bunun reaksiyonunu deneyimliyorsunuz. 

Bu iyidir. Başka bir deyişle; spiritüel konularda bir şey daha duymak istemiyorsunuz, size bu kadarı yetti de arttı:) Yani aşırıya kaçtınız ve buna karşı reaksiyonunuz, spiritüel bir şey daha duymak istememenizdir. Eski bir deyişte de ifade edildiği gibi, daha fazla istemediğiniz bir şeyden kurtulmaya çalışırken, içinde ki kıymetli şeyleri de sokağa atmamalıdır. İlk olarak bir uca gittiniz, şimdi onun aşırı reaksiyonunu deneyimliyorsunuz. 

Nihayetinde orta bir yerde bulacaksınız kendinizi. Her anın, olduğu gibi spiritüel olduğu bir noktada. Spiritüel günlük varoluştan ayrı değildir. Spiritüel dediğimizde biz, dışarıda bir yerlerde ulaşılacak bir alemden bahsetmiyoruz. Şuan olduğunuzdan daha özel bir alemden. Bu olmayacaktır. O şimdi ve buradadır. Biz, şimdi ve burada daha derine gidiyoruz, spiritüel budur. Siz şimdi bu sözlerden yorulmuş bir haldesiniz. Çünkü o uca doğru fazla uzaklaştınız, bunu anlamalısınız. Bunda bir sorun yoktur, geçecektir. Belki de atlatıyorsunuz. O “Sıradanlık”tır. Daha çok spiritüel olmanız, daha sıradan olmanız demektir. Özel olmamanızdır. Ve tekrar, ego burada devreye girip “tamam daha sıradan olmalıyım” diyebilir :) “Nasıl sıradan olabilirim” diye düşündürtebilir. “Birisi bana sıradan olmayı öğretmeli” diyebilir :) 

Karışıklığınızı anlıyorum, belki sizde anlıyorsunuz. Özel olan bir şey yoktur. Odunu kesmek, suyu taşımak. Zen’in spiritüelliği tanımladığı gibi. Nihayetinde spiritüel yaşam, odun kesip, su taşımaktır :) Zen manastırlarında yapılan günlük işlerdir bunlar. 

Benim durumumda bu; marketten yiyecek almak, kahve içmeye gitmek, köpeği ormanda yürüyüşe çıkarmak, BBC haberlerini izlemek, arada bir yemekle şarap içmek, film seyretmek. Olağanüstü hiçbirşey değil, esasen tamamen olağan, sıradan bir varoluş. Ve o, orada gizlenmiştir. Spiritüalite oradadır, uzakta bir yerde değil. Kelimelerin sizde yarattığı negatif etki kaybolur ve sizde nötr hale geçersiniz. Ve onları oldukları halde kullanırsınız, sadece birer işaret olarak. 


Ben- :)
Eckhart Tolle söyleşisini konu alan bu video’yu ekledim çünkü çoğumuzun kafası biraz karışık bu konularda. Spiritüel kelimesi bile karışıklığa neden olabiliyor. Ve tam olarak içine girmeyince, ya ütopik bir boyut ya da soruyu soran kişinin de içinde bulunduğu hal gibi, iki farklı boyutta, iki ayrı birey gibi varolunacağını algılayabiliyoruz. Oysa ruhsallık ve fiziksel yaşam birbirinden ayrı şeyler değil. Beden, zihin ve ruh üçleminden oluştuğumuz düşünüldüğünde, her birini ayrı ayrı ulaşılması gereken yerler gibi görebiliyoruz. Oysa mükemmel bir oluşum var ortada. Her birimiz birer mucizeyiz. Birimiz diğerinden daha az ya da daha çok değil...

Bazı arkadaşlarım bana “hiç sinirlendiğin olur mu?” diye sorarlar. Bu konulara ilgili ve içinde olduğumu bildikleri, genelde dengede ve olumlu bir yapım olduğu için galiba. Gülümserim... Elbette bende sinirleniyorum, hatta sinirimin tavan yaptığı an’lar bile olabiliyor. Sürekli bir “AUMM” halinde dolaşmıyorum:) Hele İstanbul gibi bir yerde yaşayıp, günün en yoğun olduğu saatte trafikte araba kullanmanız gerekirse:) Belki sinirlenme sıklığım ve durumlara verdiğim tepkiler değişebiliyor, tepkilerimi ifade tarzım değişebiliyor, olumsuz duyguları taşımama tercihim değişebiliyor. Bu bir seçimdir, hepimiz nasıl tepkiler vereceğimizi seçebiliyoruz.

Ruhumuza yakın hissettiğimiz öğretileri hayatımıza uygularken, örnekte olduğu gibi uçlara gidebiliyoruz. Hoş ben hayatım boyunca 10 saat meditasyon yapmış biri değilim:) O yüzden izleyici ile tam bir empati kurabilmişte değilim. Ama benimde uygulamada ve hayatıma entegre ederken saçmaladığım zamanlar olmuştur. Hayat deneye-yanıla, bir uçtan-diğer uca giderek ortayı, dengeyi bulmayı yaşatabiliyor bazen. Çok doğal. Hepsi doğal… 

Hepimizin yolu aynı olmak zorunda değil, kopyala-yapıştır bir deneyim değil yaşamak. Bazen raydan çıkıp, yolun hoşumuza gitmediğini görüp, tekrar yola girebiliyoruz. Burada yine “bir şey olmaya çalışma” dürtüsü mü yoksa iç sesini mi dinlediğimiz önemli gelir bana. Ego’nun sesi ile hareket edip, bir etiket yaratma peşine düştüğümüzde, yaptığımız hiçbirşey içsel tatminde getirmiyor olacaktır. 

Sıradanlığa gelince; bir şey olmaya çalışmadan, olduğunun farkına varmak ve onu yaşamak en olağan sıradanlık. Eckhart Tolle kitaplarında çok güzel vurgular şimdi ve burada olmayı, kendin olarak varolmayı. Zihnin geçmiş ve gelecek kaygısından uzak anın içinde olmak, en muhteşem deneyimdir. Yediğin yemekten keyif almak, öpüşürken sevdiğin insanın varlığını hissetmek, bir kedinin usulca yanınıza yaklaşıp, diz çöktüğünüzde başını dizlerinize sürtmesini ve onun masumiyetini yaşamak. 

An’da olmak yatay zaman çizgisini bırakıp, dikey bir çizgi oluşturup içinde varolmaktır. Bu dikey çizgide ne kadar hissederek yaşarsak o kadar derin deneyimler paylaşıyoruz. Yaptığımız her ne ise zaten “özel” hissediyoruz. Çünkü o anlarda geçmiş yok, gelecek yok, sadece yaşadığımız deneyim var. 

Yani sıradan olmak, spiritüel olmak ya da başka bir şey, o kadar komplike durumlar değil:) Daha karmaşık olmasını beklediğimizde zaten karmaşık algılamaya müsait oluyoruz. Basit baktığımızda ise sadeliği, sıradanlığı ama o sıradanlığın güzelliğini yaşıyoruz. 

Hulya

Yaşamda kendin olarak ödeyeceğin hiçbir bedel, kopya bir hayatı yaşarken ödeyeceğin bedelden daha ağır olmayacak... Aret Vartanyan"

 

Okumayı severim, kitapları severim. Kitaplara dokunduğumda hissettiğim huzuru severim. İçine daldığımda çıktığım yolculukları da… Çok okumama rağmen, çok az kitap beni benden almıştır bugüne kadar. Kimisi bir farkındalık yaratmış, kimisi yüzümü güldürmüş, kimisi hayallerimi büyütmüştür.

Çıktığı günden beri raflarda dikkatimi çeken ama elimde başka kitaplar olduğu için almayı ertelediğim bu kitabı, sevdiğim bir dostumun “Hülya hemen alıp okumalısın” önerisiyle, ne kadar yorgun olsam da akşamın bir saati giyinip kitapçıya doğru düştüm yola. Böyleyim, bir şey aklıma yatmışsa, içimden geliyorsa hemen o anda yapmalıyım. Yarını bekleyemeyen bir halim var.

Elimde kitabımla eve döndüğümde, yapılmayı bekleyen her şeyi bir kenara bırakıp kendime  bir kahve yaptım. Fonda Jango radio ve köşemdeyim… 

Daha ilk sayfadan yakaladı beni cümleler. Zaten sürekli takip ettiğim ve yazılarını okumaktan keyif aldığım bir yazardır. Evet, Aret Vartanyan’dan ve son kitabı “Gerçekten Yaşıyor Musun?”dan bahsediyorum…

İlk birkaç sayfa derken, kelimelere durduramadığım gözyaşlarım eşlik eder oldu. Okuyorum, ruhum gidiyor uzaklara… Durup derin bir nefes alıyorum… Yeniden içindeyim… Yeniden duygu geçişlerine hakim olamadığım bir rüzgardayım…

Bilmediğimiz, duymadığımız şeylerden bahsetmiyor Aret her zaman ki gibi. Ama onun kalemi çok derinlerde yatan hislere birer birer dokunuyor. Öyle yumuşak bir dokunuş ki bu, öyle sahici ki…

"Üzülecek, sevinecek, düşecek, kalkacak yaşayıp gideceğiz… Yaşarken nereye gittiğin belirleyecek sonunu… Kalıcı olarak geride bırakacakların ise, başka yüreklerde çizdiğin resimler olacak… Aret Vartanyan"

Sahi kendi yolumda ilerlerken ve inandığımı hayatıma taşırken nasıl resimler çiziyorum ben yüreklerde. Ne hissediyor, ne hissettiriyorum hayatıma dokunan insanlara. Nerede saklanmaya, nerede korkusuzca ortada olmaya can atıyorum. Nelerden vazgeçerken, vazgeçtiklerimde nasıl izler bırakıyorum. Bende kalan izlerle, hayatımı nasıl yoluna koyuyorum. 

"Yaşamda kendin olarak ödeyeceğin hiçbir bedel, kopya bir hayatı yaşarken ödeyeceğin bedelden daha ağır olmayacak... Aret Vartanyan"

Bazen kendimiz olmak için, olduğumuzu kabul ettirmek için ağır bedeller ödeyebiliyoruz. Bir gün önce bir başkasıyken, birgün sonra kendini fark edip-illizyonlardan ayılıp, başka bir hayali yaşayıp o yolda ilerlemek isterken seni olduğun yerde tutmaya gönüllü o kadar çok insan olabiliyor ki. Değişmekle suçlanabiliyorsun, değişmek kötüymüş gibi. Mevsimlerde değişiyor, neden onlarla savaşmıyorsunuz? Daha iyi olmaya, kendini geliştirmeye, mutlu olduğun işi yapmaya çalışırken “onlara” doğru gelmeyen ama senin yürekten inandıkların nasıl çelişkiler yaratıyor çevrende. Tüm bunlara karşı sen nasıl duruyorsun? Cesaretle ve inanarak mı, aman düzenim bozulmasın diyerek mi? Bu yol bazen kolay bir yol olmayabiliyor. Onaylanmamayı, kabul edilmemeyi, eleştirilmeyi göze almak gerekiyor. Aret’in dediği gibi sahte, inanmadığın bir hayatı yaşamak daha ağır. Bunlarla yüzleşmek ve her şeye rağmen kendine inanmak ise gücünü sana hatırlatan birer basamak oluyor.

"Yaşadığımız sıkıntılar, girilen çıkmaz sokaklar hepimizde var. Sorunlar, çözümler, kayıplar, kazançlar yaşadıkça devam edecek… Hepsinin ötesinde ve öncesinde sevilmeye ihtiyacımız var. Sevgiyi, sevmeyi, sevilmemeyi yaşayamamak..  değersizliği, kontrolsüz eylemleri, yabancılaşmayı, tek başınalığı, mutsuzluğu, öfkeyi ve dahasını yaratıyor... Aret Vartanyan"

Bunu hiçbirimiz yadsıyamayız.. Sevilmek istiyoruz. Çünkü hepimiz sevginin güzelliğini, masumiyetini ve insanı nasıl iyileştirdiğini biliyoruz. Sevilmeye layık olduğumuza inanıyoruz. Ama bunun için olmadığım bir insan gibi davranmak zorunda olmak istemiyorum. Ben, ben olduğum için, yaptıklarım ya da yapmadıklarımla, coşkumla ya da coşkusuzluğumla, olgunluğumla ya da çocuk hallerimle, ben olduğum gibi-ben olduğum için sevilmek istiyorum. Ben kendimi olduğum gibi kabul ederken ve olduğum gibi severken insanlardan da bunu bekliyorum. En doğal hakkım olduğunu biliyorum. Beni oyun hamuru gibi istediğin şekle sokup, o şekilde seveceksen bu sevgi değil. Dur biraz düşün, sevgi’nin ne olduğunu, ne olmadığını. Sen kendini koşullarla, beklentilerle, yargılarla sevsinler ister misin? O zaman benden de bunu isteme. Beni koşullara, yargılara, etiketlere bağlama. Bu yorucu, çok yorucu. Hem senin, hem benim için yorucu demek istiyorum sevgiyi başka tanımlarla bağdaştıranlara. Aret hepimiz adına özetliyor; sahte profiller, içinde kocaman kırgınlıkları taşıyor. Hayat böyle olmamalı, hayatı birbirimize zorlaştırmamalı.

Ben kitabın her sayfasından ayrı keyif aldım. Hayatı, yaşam dediğimiz dansı, hepimizi buldum. Ne kadar ortak ve ne kadar tanıdık yaşadıklarımız. Ve her şeye rağmen, uzak tutmaya çalıştığımızda bile ne kadar yakın yüreklerimiz. Belki de yapmamız gereken, her şeyi bir yana bırakıp tüm samimiyetimizle birbirimizi kucaklamak. Oldukları gibi, olduğumuz gibi kucaklamak… Teşekkür etmek varlıklarına… Herkes elinden geleni yapıyor bu yaşamda... Kendi doğruları ve inandıklarıyla...

Ve.. Sana da sonsuz teşekkürler Aret.. Bize hatırlattıkların, yüreğindekileri paylaştığın, samimiyetin için… Teşekkürler…

Hulya

Ne olman gerektiğini sana söyleyenleri asla dinleme...

Hep Kendi İç Sesini Dinle…
Sen nasıl olmak istiyorsun..?
Yoksa hayatın harcanır gider…
Eğer ilk adımı attıysan ancak ikincisi mümkün olur…

Asla Maske Takma…
Öfkeliysen öfkeli ol…
Bu risklidir; ama gülümseme, çünkü bu dürüst olmaz…
Tüm mekanizman ters yüz olmuş…
Çünkü kızmak istediğinde kızmadın, nefret etmek istediğinde etmedin…

Şimdi sevmek istiyorsun; aniden mekanizmanın çalışmadığını farkediyorsun…
Duygularını yaşa, duygularınla yaşa...

Gerçekçi OL, Sahici OL…
Şimdiki zamana sadık kal…
Çünkü tüm yalanlar geçmişten ya da gelecekten içeri sızar…

Geçmişi bir yük gibi üzerinde taşıma, gereksiz yerde de gelecekle uğraşma…

“OSHO”

Hayatla dans etmeyi öğreniyoruz yaşadıkça.

Son 3-4 gündür devrelerim karışmış gibi. Kendimi tatsız, halsiz ve miskin hissediyorum. Mutsuz değilim ama mutlu da değilim. Adını koyamadığım bir şeyler yaşıyorum. An geliyor dalıyorum içine hislerin. Anlamlandırmaya, neden bulmaya çalışıyorum. Çıkıyorum oradan bu defa çözüm düşünüyorum. Zihindeyim şimdi… Sonuçta bildiğim ve uygulayabileceğim bir çok teknik ve araç var elimde. Kimisini yapıyorum ama aslında istemeye istemeye. O an içimde ki ses “kal öyle” diyor.

Yürüyorum, koşuyorum, terliyorum bedenimi çalıştırıyorum. Yok iyi gelmiyor, belki birkaç saat rahatlatıyor ama hepsi o. Yine aynı hisler ve yine aynı tatsızlık. Meditasyon yapıyorum ama yapamıyorum… Zihnim öyle bir sohbette ki benimle, sustur susturabilirsen. Hı hıı diyorum içimden. 

Sonra düzenli Reiki seansı yapıyorum kendime. Enerjim değişiyor, verdiğim tepkilerden anlıyorum, artık çok alışığım bunlara. Ama yok yine istediğim ve hedeflediğim “iyi hal”de değilim. Yapmak istediğim işler elimin altında. Heyecan duyduğum işler. Yapamıyorum… Hani elim gitmiyor derler ya. İşte aynen öyle. 

Sonra ne mi yaptım? Bıraktım. Kabul ettim… Evet, böyle hissediyorum. Neden hissettiğimi de bilmiyorum. Ama sonuç bu işte. Hissim bu. Sadece Reiki vermeye devam ettim kendime. 

Bugün çok daha iyi hissediyorum. Bunu daha öncede yaşadım ama unutuyorum bazen. Bu geçişlerin olabileceğini, direnmemem gerektiğini,  uçuyor aklımdan kimi zaman :)
Tekrar hatırlatıyorum kendime… 

Hayat böyle bir şey. Hiçbir şey stabil değil. İnişler var, dibe vurduğun inişlerde var. Çıkışlar var, potansiyelini yaşayıp hayrete düştüğün çıkışlar. 

Sadece inişlerde ne kadar kalacağın, orada ne yapacağın önemli olan. Olan’ı nasıl yaşadığın. Bazen sana “dinlen” mesajı verir bu geçişler, bazen “otur hayatını gözden geçir” der, bazen de hiç anlayamazsın. Anlaman da gerekmez. 

Hayatla dans etmeyi öğreniyoruz yaşadıkça. Ve öğrendikçe, hayata daha iyi birer partner oluyoruz bu dansta...

Seviyorum… İnişlerimi, çıkışlarımı, kaybolmalarımı ve her kaybolduğumda aldığım hediyeleri. 

Şimdi yolumdayım. Şimdi her şey beni destekleyen durumda. İçimde yine o coşku. İçimi kıpırdatan hayallerim. Yüzümde sevdiğim gülümsemem…

Teşekkür ediyorum Olan’a ve Olacaklara…

Hulya

“İnsan Olmak”

1. Size Bir Beden Verilecek…

Onu sevebilir ya da sevmeyebilirsiniz. Ama tüm süreç boyunca size ait olacak.

 2. Bir takım Dersler Öğreneceksiniz…

Hayat adı verilen tam zamanlı ve resmi olmayan bir okula kayıt olacaksınız. Bu okulun her gününde dersleri öğrenme şansınız olacak.  Bu dersleri sevebilir ya da alakasız ve  aptalca olduklarını düşünebilirsiniz.

3. Hata Yoktur Sadece Alınacak Dersler Vardır…

Büyüme, bir deneme-yanılma ve deneyim sürecidir. Başarıya ulaşamayan deneyler de başarıya tam ulaşan deneyler gibi sürecin bir parçasıdır.

4. Bir Ders, Öğrenilene Kadar Tekrar Edilir…

Bir ders, siz onu öğrenene kadar farklı şekillerde önünüze çıkarılır.  Öğrenme gerçekleştiğinde, bir sonra ki derse geçilir. 

5. Öğrenilecek Dersler Hiçbir Zaman Bitmez…

Hayatın hiçbir bölümü yoktur ki, içinde ders olmasın.  Hayatta olduğunuz sürece, öğrenmeye devam edeceksiniz. 

6.”Burası” Her Zaman En Doğrusudur.

Orası dediğiniz yer Burası’na dönüştüğünde (bu an’da olduğunda) doğal akış içerisinde olacaksın. Gidilecek bir yer olmadığını anlayacaksın. 

7. Diğerleri Yalnızca Sizin Aynanızdır…

Karşınızdaki insanın sevdiğiniz ya da nefret ettiğiniz yönleri,  sizin içinizde kendinizle ilgili sevdiğiniz ve nefret ettiğiniz yönlere işaret eder. 

8. Hayatınızla İlgili Ne Yapmak İstediğiniz Size Kalmıştır…

İhtiyacınız olan tüm araçlara ve kaynaklara sahipsiniz. Onlarla ne yapacağınız tamamen size kalmıştır. Özgür Seçim Gezegeninde, Seçim Sizindir. 

9. Cevapların Hepsi İçinizdedir…

Hayata dair tüm cevaplar, içinizdedir. Tek yapmanız gereken; bakmak, dinlemek ve cevaplara güvenmektir.


Hulya

Apple Macintoch ve iPod’un yaratıcısı Steven Paul Jobs‘un Stanford Üniversitesi mezuniyet töreninde (12 Haziran 2005) 23.000 kişilik izleyiciye yaptığı konuşmasında ki mesajlar, anlattığı yaşam hikayesi beni her okuduğumda çok etkiler...

Her okuduğumda yeniden sorgularım, kendimi.. Yaşamımı... Konuşmada geçen bir cümle gibi; "Bazen hayat kafanıza bir tuğlayla vurur. Sakın inancınızı kaybetmeyin." diyor... Tuğlalar ile aram kötü olduğundan değil ama buna gerek olmayan zamanlar yaşayabildiğimi bildiğim için sorgularım... Yolumu, yüreğimin sesini dinleyerek bulmak için...

Siyah cübbenin altında kot pantalon ve sandaletleriyle, doğallığına da hayran olduğum Steve Jobs ilk hikayesini anlatıyor...

İlk hikaye noktaları birleştirmekle ilgili.

İlk 6 aydan sonra Reed Üniversitesinde derslere girmeyi bıraktım, ancak gerçek anlamda okulu bırakana kadar bir 18 ay kadar daha okulda kaldım. Okulu neden bıraktım?

Olay ben doğmadan başlamıştı. Biyolojik annem genç, evlenmemiş bir üniversite mezunuydu ve beni evlatlık vermeye karar vermişti. Beni üniversite mezunu bir çiftin evlatlık almasını çok istiyordu, sonunda da bir avukat ve karısı tarafından alınmam için herşey hazırdı. Tek sorun, ben ortaya çıktıktan sonra, beni evlat edinecek çiftin esasında bir kız çocuğu istediklerini anlamış olmalarıydı. Bir gece yarısı, bekleme listesinde olan müstakbel aileme bir telefon geldi: “Elimizde beklenmedik bir erkek bebek var, onu istiyor musunuz?”. Onlar da “tabii ki” diye yanıtladılar. Biyolojik annem, annemin üniversiteyi, babamın ise liseyi bile bitirmemiş olduğunu öğrendiğinde evlatlık verme işlemini tamamlayacak son kağıtları imzalamayı reddetti. Ancak birkaç ay sonra, ailemin beni üniversiteye yollayacaklarına dair söz verdikten sonra ikna oldu.

Ve 17 sene sonra üniversiteye başladım ama saf bir şekilde neredeyse Stanford kadar pahalı bir okul seçtim, ve emekçi ailemin bütün birikimleri benim okul parama gidiyordu. Altı ay sonra, buna değmeyeceğini farkettim. Hayatımla ilgili ne yapmam gerektiği konusunda hiçbir fikrim yoktu ve üniversitenin de bunu bulmam için bana nasıl fayda sağlayacağını çözememiştim. Ve orada durmuş ailemin hayat boyu biriktirdiği parayı harcıyordum.. Sonuçta okulu bırakmaya ve herşeyin yoluna gireceğine inanmaya karar verdim. O zaman çok korkutucu gelmişti ama geriye dönüp baktığımda hayatımda verdiğim en iyi kararlardan biri olduğunu görüyorum. Okulu bıraktığım an, zorunlu fakat gereksiz olan ve ilgimi çekmeyen tüm dersleri almama gerek kalmamıştı. Böylece sadece bana ilginç gözüken derslere girebilecektim.

Bu aslında hiç de romantik bir durum değildi. Yurt odam olmadığından arkadaşlarımın odalarında yerde yatıyor, kola şişelerinin 5 sentlik depozitolarıyla yemek alıyor, her pazar akşamı güzel bir yemek yemek için 7 mil uzaktaki Hare Krishna kilisesine gidiyordum. Çok güzeldi. Merakım ve sezgilerim sayesinde içine düştüğüm çoğu şey daha sonra benim için paha biçilmez deneyimlere dönüştü.

Bir örnek vereyim: O zamanlar Reed Üniversitesi muhtemelen ülkedeki en iyi kaligrafi dersini veriyordu. Kampüsteki her poster, çekmecelerdeki her etiket, çok güzel şekilde elle kaligre edilmişti. Okulu bırakmış olduğum ve zorunlu dersleri almak zorunda olmadığım için kaligrafi dersi alıp nasıl yapıldığını öğrenmeye karar verdim. Serif ve san serif yazı karakterleri, değişik harf kombinasyonları arasındaki boşluğu ayarlama ve harika bir tipografiyi harika yapanın ne olduğu hakkında çok şey öğrendim. Çok güzeldi; tarihsel ve sanatsal olarak o kadar inceydi ki bilim hiçbir şekilde bunu yakalayamazdı ve ben bunu muhteşem buldum. Bunların hayatımda pratik bir uygulama bulma olasılığı yoktu. Ama on sene sonra, ilk Macintosh’u tasarlarken, bir anda aklıma geliverdi. Bunların hepsini Mac’te kullandık. Mac güzel bir tipografiye sahip ilk bilgisayardı.

Eğer o derse hiç girmemiş olsaydım, Mac hiç çok yönlü yazı karakterlerine veya boşlukları doğru orantıda kullanan fontlara sahip olmayacaktı. Windows da Mac’ten kopyaladığına göre, hiçbir kişisel bilgisayarın bunlara sahip olmayacağı muhtemeldir. Okulu bırakmamış olsaydım, o kaligrafi dersine girmemiş olacaktım, ve kişisel bilgisayarlar şu an sahip oldukları o harika tipografiye sahip olamayabileceklerdi. Tabii ki üniversitedeyken noktaları ileriye bakarak birleştirmek imkansızdı. Fakat on sene sonra geriye dönüp baktığımda herşey çok ama çok berraktı.

Tekrar söylüyorum, noktaları ileriye bakarak birleştiremezsiniz; onları sadece geriye baktığınızda birleştirebilirsiniz. Noktaların gelecekte bir şekilde birleşeceğine inanmanız gerekiyor. Bir şeye güvenmelisiniz – Tanrıya, Cesaretinize, Kaderinize, Hayata, Karmaya, Herhangi bir şeye. Bu yaklaşım beni hiçbir zaman yolda bırakmadığı gibi hayatımı da bütünüyle değiştirdi.

 İkinci hikaye Sevgiyle ve Kaybetmekle ilgili.

Hayatımın erken bir döneminde neyi sevdiğimi bulduğum için şanslıydım. Woz (Steve Wozniak) ve ben Apple‘ı 20 yaşındayken ailemin garajında kurduk. Çok yoğun çalıştık, ve 10 sene sonra Apple garajdaki iki kişiden, 4000 çalışanı olan 2 milyar dolarlık bir şirkete dönüşmüştü. En nadide ürünümüz Macintosh’u piyasaya sürdüğümüzde ben 30 yaşına yeni basmıştım.

Ardından kovuldum...

Kendi kurduğunuz bir şirketten nasıl kovulabilirsiniz? Şöyle: Apple büyük bir şirket haline geldiği için biz de şirketi benimle birlikte yönetebilicek, yetenekli olduğuna inandığım birini işe aldık ve ilk sene işler iyi gitti. Fakat daha sonra, geleceğe yönelik görüşlerimiz farklılık göstermeye başladı ve bir noktada koptu. Bu noktada yönetim kurulumuz onun tarafında yer aldı. Sonuçta 30 yaşında dışarıda kalmıştım. Hem de herkesin gözü önünde. Hayatımın odak noktası olan şey bir anda yokolmuştu, bu büyük bir yıkımdı.


Birkaç ay ne yapacağımı bilemedim. Bir önceki girişimci nesli yüz üstü bırakmış, rütbe tam bana teslim edilirken onu elimden düşürmüş gibi hissetmiştim. Dave Packard ve Bob Noyce’dan bu başarısızlığım için özür diledim. Fazla göz önünde olan bir başarısızlık sembolü olmuştum ve vadiden kaçmayı bile düşündüm. Fakat içimde bir şeyler uyanmaya başladı, yaptığım işi hala sevdiğimi farkettim. Apple’da olanlar bunu en ufak şekilde değiştirememişti. Dışlanmıştım ama hala aşıktım. Ve yeniden başlamaya karar verdim.


O zaman farkına varmamıştım ama Apple’dan kovulmak başıma gelebilecek en iyi şey olmuştu. Başarılı olmanın ağırlığı yeniden başlamanın hafifliğiyle yer değiştirmişti, hiçbir şey hakkında eskisi kadar emin değildim. Hayatımın en yaratıcı dönemine girmek üzere özgürleşmiştim.

Sonraki beş sene NeXT adında bir şirket kurdum, Pixar adında başka bir şirket, ve eşim olacak inanılmaz kadına aşık olmuştum. Pixar’da dünyanın ilk bilgisayar animasyon filmi Toy Story‘yi yarattık ve şu an dünyanın en başarılı animasyon stüdyosuyuz. İnanılmaz olaylar zincirinden sonra, Apple NeXT’i satın aldı, ben Apple’a döndüm ve Apple’ın yenilenmesinin kalbinde NeXT’te geliştirdiğimiz teknoloji yatıyor. Ve Laurence ile harika bir aile kurduk.

Apple’dan kovulmamış olsaydım bunların hiçbirinin olmayacağından son derece eminim. Tadı çok kötü bir ilaçtı, ama sanırım hastanın da buna ihtiyacı vardı.


Bazen hayat kafanıza bir tuğlayla vurur. Sakın inancınızı kaybetmeyin.


Devam etmeme sebep olan şeyin yaptığım işe olan aşkım olduğuna ikna olmuş durumdayım. Neyi sevdiğinizi bulmanız gerek. Ve bu aşklarınız için geçerli olduğu gibi işiniz için de geçerlidir. İşiniz hayatınızın büyük bir kısmını kaplayacak ve gerçek anlamda tatmin olmanın tek yolu harika bir iş olduğuna inandığınız şeyi yapmanızdır. Ve harika bir iş yapmanın tek yolu ise yaptığınızı sevmenizden geçer. Henüz bulamadıysanız, aramaya devam edin.

Durulmayın. Tüm gönül meseleleri gibi, onu bulduğunuz zaman anlayacaksınız. Ve her büyük ilişki gibi, seneler geçtikçe daha da güzelleşecek. Yani bulana kadar devam edin. Yılmayın...

Üçüncü hikaye Ölüm hakkında.

On yedi yaşındayken, şöyle bir şey okumuştum:
“Her gününü, hayatının son günüymüş gibi yaşarsan, günün birinde haklı çıkarsın.”
Bu cümle beni çok etkilemişti ve o günden bu yana, yani 33 yıldır, her sabah aynaya bakıp, kendi kendime hep şunu sordum: “Eğer bugün hayatının son günü olsaydı, bugün (normalde) yapacağın şeyleri yapmak ister miydim?” Uzun süre art arda, “Hayır,” yanıtını verdiğimde, bir şeyleri değiştirmem gerektiğini anladım.

İnsanın kısa süre içinde öleceğini bilmesi, yaşantısına damga vuracak kararlar vermesi açısından büyük önem taşır. Çünkü her şey, tüm dış beklentiler, gururlar, küçük düşme ya da başarısızlık korkuları – tüm bunlar ölüm karşısında değerlerini yitirir, yalnızca ölümdür önemli olan.

Kaybedecek bir şeyler olduğu (tuzak) düşünceyi yok etmenin en iyi yolu insanın öleceğini hatırlamasıdır. Zaten çıplak ve savunmasızsın. Yüreğinin sesini dinlememen için hiçbir neden yok.

Bir yıl kadan önce bana kanser teşhisi kondu. Sabah 7:30?da girdiğim ultrasonda pankreastaki tümör bariz bir şekilde görünüyordu. Bense pankreasın ne olduğunu bile bilmiyordum. Doktorlar bu tip bir kanserin tedavisinin neredeyse imkansız olduğunu ve üç ila altı aydan fazla yaşamayı beklemememi söylediler. Bu, çocuklarınıza ilerideki 10 yıl içinde söyleyeceklerinizi birkaç ay içinde söylemeye çalışmak demekti. Bu, aileniz rahatı için gerekli herşeyin kısa zamanda yapılması demekti. Bu veda etmek demekti.

Bütün gün o teşhisle yaşadım. Akşama doğru biyopsi yapıldı, boğazımdan bir endoskop soktular, mide ve bağırsaklarımdan geçerek bir iğneyle pankreasımdaki tümörden birkaç hücre aldılar. Ben narkozla uyutulmuştum, fakat eşimin söylediğine göre doktorlar alınan hücreleri mikroskobun altına koyduklarında sevinç çığlıkları attığını söyledi. Benim kanserim ameliyatla tedavi edilebilecek bir türdenmiş. Ameliyat oldum ve şimdi iyileştim.

Beni ölüme en çok yaklaştıran olay budur ve umarım uzun yıllar boyunca bir daha bu denli yaklaşmam. Bu deneyimi yaşamış biri olarak diyebilirim ki ölüm faydalı fakat sadece entelektüel bir kavramdır.

Hiç kimse ölmek istemez. Cennete gitmek isteyenler bile, oraya gitmek uğruna ölümü göze almak istemezler. Oysa ölüm hepimizin ortak sonu. Şimdiye dek hiç kimse ölümden kaçamamıştır. Bunun böyle de olması gerekir, çünkü ölüm hayatın en güzel icatlarından birisi. Hayat’ın değişim ajanı. Yenilere yer açmak için, eskilerden kurtulmanın tek çaresi. Şu an için yeni sizsiniz, ama günün birinde, üstelik pek yakında siz de eskiyecek ve aradan çıkarılacaksınız. Bu kadar acımasız olduğum için üzgünüm, ama gerçek bu.

Zamanınız kısıtlı, bu yüzden başkalarının hayatını yaşayarak onu harcamayın. Başkalarının düşüncelerinin sonuçlarıyla yaşama dogmasına takılıp kalmayın. Başka insanların fikirlerinin gürültüsünün kendi kalbinizin sesini duymanızı engellemesine izin vermeyin. Ve en önemlisi kalbinizin ve sezgilerinizin yolundan gidecek cesarete sahip olun. Kalbiniz ve sezgileriniz ne yapmak istediğinizi bilirler. Bunun dışındaki her şey ikinci planda.

Gençliğimde, bizim neslin kutsal dergilerinden biri sayılan, The Whole Earth Catalog adında inanılmaz bir yayın vardı. Menlo Park yakınlarında yaşayan Steward Brand adında biri tarafından şiirsel bir tarzla kaleme alınmıştı. Size anlattığım bu olay, 1960′lardan kalma, masa üstü bilgisayarlardan ve bilgisayar destekli yayınlardan önce, yani bu dergi daktilolar, makaslar ve polaroid kameraların yardımıyla yapılmıştı. Google ortaya çıkmadan 35 yıl önce, dergi formatında bir Google gibiydi: idealistti, anlaşılır bilgiler ve harika görüşlerle doluydu.

Stewart ve ekibi bunun birçok baskısını yayımladılar ve dergi miyadını doldurduğunda son bir baskı yaptılar. 1970′lerin ortalarıydı, o zamanlar sizin yaşlarınızdaydım. Son baskının arka kapağında, sabahın erken saatlerinde çekilmiş bir yol fotoğrafı vardı, hani her maceracının kendini otostop çekerken bulabileceği yollardan biri.

Fotoğrafın altında şu sözler yer alıyordu: “Aç Kalın, Budala Kalın (Stay Hungry. Stay Foolish).” Aramızdan ayrılırken bize verdikleri veda mesajları buydu. Aç Kalın, Budala Kalın. Kendim için hep bunu diledim. Ve şimdi, sizin için de aynı dilekte bulunuyorum.

Aç Kalın, Budala Kalın.

Hepinize çok teşekkür ederim.

Steve Jobs.

"Bugün bu hikayeleri yeniden okurken, umut ediyorum ki sizin içinde doğru yere dokunan bir mesaj verecektir..."

Hulya